کمتر خانواده ای پیدا می شود که روی تربیت فرزندان خود حساسیت نداشته باشد اما همیشه داشتن حساسیت نشانه این نیست که در مورد رشد روانی فرزندانمان همه چیز را می دانیم. خانواده های زیادی هستند که از عدم پیشرفت تحصیلی نوجوانان خود گله می کنند و وقتی از آنها دلیل این موضوع را می پرسید همان جوابی را می دهند که فرزند نوجوانشان به آنها داده است.
جواب هایی مثل «معلم فرزندم اصلا خوب نیست.»، «مدرسه فرزند نوجوان من شرایط استاندارد ندارد.» یا «همکلاسی های فرزندم او را اذیت می کنند.» و هزاران دلیل که به نوعی از عوامل بیرونی و خصوصا مدرسه ریشه می گیرد، اما جواب به این سوال که چرا با وجود تلاش های بی وقفه خانواده ها و هوش نسبی فرزندانمان، مدرسه باعث بروز ناسازگاری های جدی در آنها می شود، به تامل بیشتری نیاز دارد.
فرزند شما از مدرسه بر می گردد و قیافه اش درهم است. از او می پرسید: «امتحانت چطور بود؟» او خیلی ناراحت به نظر می رسد. آنقدر نقشش را خوب بازی می کند که به سادگی از سوال اولتان می گذرید. نزدیکش می شوید و با ملایمت از او می خواهید دلیل ناراحتی اش را بیان کند. او در حالی که چهره مظلومی به خودش گرفته برای شما از معلم بداخلاق کلاسیش تعریف می کند که چندان دل خوشی از او ندارد. آن طور که فرزندتان تعریف می کند معلمش بین او دیگر بچه ها تفاوت می گذارد و آنقدر با او لج است که این آزردگی و کینه را روی نمره های فرزندتان انعکاس می دهد. به حرف های فرزندتان با دقت گوش می دهید و دلتان می گیرد. وقتی فرزندتان توانست شما را به خوبی تحت تاثیر بگذارد نوبت رو کردن برگه امتحانی می رسد. نمره افتضاحی که به دلیل کینه بین فرزند شما و معلمش بوده شما را خیلی متاثر می کند و اینجاست که جنگ بین شما و معلم فرزندتان همه چیز را خراب تر می کند.
واقعیت همین چیزی است که برایتان گفتیم اما در این مواقع بهتر است مراقبت نوع حرف هایی که می زنید، باشید. هرگز با معلم فرزندتان مخالفت نکنید. مخالفت شما ممکن است با سکوت شما هم تایید شود حتی اگر حرفی به زبان نیاورید. مثلا خانواده ممکن است از معلم در حضور نوجوان انتقاد نکنند ولی مرتبا با مدیر یا مسئولان در مدرسه درباره اشکال های معلم حرف بزنند. البته گاهی ممکن است معلم فرزند شما با او منصفانه رفتار نکند ولی شما به عنوان والدین باید کمی پخته تر عمل و این مساله را طوری حل و فصل کنید که معلم از چشم نوجوان نیفتد و اقتدار او را دستکم نگیرد. با این کار شما توانسته اید تا حد زیادی به نوجوانتان یاد بدهید که خود او مسئول نمره های بدش است و نباید دیگران را مقصر بداند. هرگز مدرسه فرزندتان را در حضورش بی کفایت جلوه ندهید و با این کار به اختلاف های بین او و مسئولان مدرسه دامن نزنید.
خانواده هایی هستند که فرزندان خود را به اطاعت از فرامین مدرسه مجبور می کنند و درواقع هرگز پای صحبت و احساس های فرزندانشان در رابطه با موضوع های مدرسه نمی نشینند. این خانواده ها نیز به اندازه خانواده هایی که در شکایت های فرزندانشان حامی آنها هستند، در برزو مشکل های بین نوجوانان و مسئولان مدرسه مقصرند. این موضوع طبیعی است که فرزند و نوجوانتان در محیط مدرسه دچار ناسازگاری و اختلاف نظرهایی با مدیر، معلم و... شود اما نوع واکنش شما در این زمینه تاثیر زیادی در بهبود اوضاع دارد.
متاسفانه در سال های اول شروع مقطع دبیرستان، معلمان آن طور که باید نیازهای دانش آموزان را تامین نمی کند و بیشتر روی نظم و انضباط آنها تاکید دارند تا موضوع های دیگر. معلمان مدرسه بی نقص نیستند و ممکن است معلم یک کلاس به دلیل حقوق کم یا یک درگیری خانوادگی استرس و فشار کاری اش را به فرزندتان منتقل کنند. در این مورد باید با مشاور مدرسه صحبت کنید و ترجیحا از فزندتان بخواهید مشکل خود را مستقیما با مشاور مطرح کند. مشاوران مدرسه می توانند واسطه خوبی در این مورد باشند و به عنوان یک میانجی خوب عمل کنند.
