ما هم مثل همه مردم دنیا، دورهمی های زیادی داریم؛ از مراسم فرهنگی و سنتی گرفته تا همایش ها و گردهمایی ها و در نهایت کافه نشینی هایمان ولی اغلب جای یک چیز خالی است. جای رویدادی که خروجی ملموسی داشته باشد و دست آخر بگوییم که: بله، حداقل یک بار هم که شده دور هم جمع شدیم و خیلی جدی کاری کردیم که به کار آید. هکتون (Hackathon) راهکاری هیجان انگیز برای حل این موضوع است.

هک کردن چیز بدی نیست، باور کنید

قبل از اینکه سراغ هکتون برویم، باید تکلیف خودمان را با واژه «هک» روشن کنیم. هک به معنای تخریب و از بین بردن نیست. این تصوری است که مدت هاست به اشتباه رایج شده است. هک به معنای نفوذی حرفه ای برای تولید یا بهتر کردن یک برنامه کامپیوتری (یا هر چیز دیگری) است. کسانی که به قصد تخریب (مثلا دزدیدن رمز مودم وایرلس!) سر به سر بقیه می گذارند، کِرَکِر (Cracker) نامیده می شوند و اغلب احترام چندانی برای آنها قائل نمی شویم، مگر اینکه در راستای هدفی بزرگتر دست به چنین کاری زده باشند.

کیسه خواب، نوشابه انرژی زا و پیتزا!

وقتی حرف از جوان ها و دورهمی هایشان می شود، تصویری که در ذهن مان ساخته شده بزن و بکوب است؟ لزوما نه! روی دیگر ماجرا بخشی از زندگی جوانانی است که زندگی آنها با تکنولوژی عجین شده است.

یکی از این دورهمی های به شدت هیجان انگیز، هکتون نام دارد. در هکتون چند صد نفر برنامه نویس، طراح گرافیک، مدیر پروژه (یا هر کسی که خلاصه یک چیزی از دستش برمی آید) دور هم جمع می شوند و در مدت زمان کوتاه و مشخص، سعی می کنند چیزی را هک کنند. این چیز می تواند حفره ای امنیتی در یک نرم افزار بسیار پیچیده باشد یا طراحی وب سایت برای یک موسسه خیریه.

در هکتون ها دیگر چندان خبری از گزافه گویی نیست و باید آستین ها را بالا زد و شروع کرد به کد نوشتن. بسته به اینکه چه شرکتی هکتون را برگزار می کند، جایزه مشخصی در نظر گرفته می شود که معمولا آنقدر عدد بزرگی هست که فضای رقابتی شدیدی را به وجود بیاورد.

در اینجا دیگر خبری از غذاهای رنگارنگ و تختخواب های گرم و نرم نیست. باید پیه یکی دو شب بی خوابی و کار کردن مثل یک ماشین را به تن بمالیم. برای خورد و خوراک هر از گاهی یک نوشابه انرژی زا و قطعه ای پیتزا فکر بدی نیست و محض احتیاط هم که شده، باید یک کیسه خواب به همراه داشته باشیم تا اگر وقتی برای چشم روی چشم گذاشتن پیدا کردیم، از آن استفاده کنیم وگرنه باید بتوانیم جایی روی صندلی ها و میزها برای خود دست و پا کنیم.

هکتون

هکتون از ترکیب دو واژه هک و ماراتون به وجود آمده و از آن به عنوان بزرگترین رویداد آموزشی جهان بعد از پدید آمدن اینترنت یاد می شود. در حالی که اینترنت زمینه استفاده از دانش موجود در جهان را فراهم می کند، هکتون ها از همین بستر برای خلاقیت و اضافه کردن چیزی به آن بهره می برد. دیگر به جای اینکه در کافه ها و کتابخانه ها درباره مشکلات دنیا حرف بزنیم، فرصتی داریم که دور هم جمع شویم و شانس خود را برای حل این مشکلات امتحان کنیم. هیچ محدودیت، قانون عجیب و غریب و آزمایشی وجود ندارد و همه از یک فرصت برابر برای تبدیل دانسته هایمان به چیزی به دردبخور استفاده می کنیم.

نمونه هایی از تصاویر پوستر های فراخوان هکتون

آیا جداً هکتون ها خروجی به دردبخوری دارند؟

خب، از تعداد هکتون هایی که توسط غول هایی مانند اَپل، گوگل و بقیه برگزار می شود، می توان حدس زد که خروجی هکتون ها اغلب نرم افزارهای عظیمی است. برای مثال بخش اعظمی از نرم افزار اسکایپ را سیستمی به نام «گروپ می» (GroupMe) تشکیل داده است. این سیستم خروجی یکی از هکتون های آمریکا است که مدتی بعد از ادامه فعالیت خود توسط اسکایپ به قیمت 50 میلیون دلار خریداری شد. خب ... برای چند ماه کار پول بدی هم نیست!

نرم افزار دیگری که به احتمال هر روز با آن سروکار دارید، سیستم لایک و چت فیس بوک است که بعد از هکتونی بین کارمندهای فیس بوک به وجود آمد و همه گیر شد. تا قبل از سال 2013 رکورد بیشترین جایزه برای هکتون ها در دست هکتون وب سایت تک کرانچ بود که به برنده طراحی یک بازی برای شبکه های اجتماعی، 250 هزار دلار جایزه می داد، ولی سال پیش شرکت سیلزفورس (Salesforce) یک هکتون برگزار کرد و با تعیین جایزه یک میلیون دلاری رکورد بیشترین جایزه را شکست.

هکتون های بزرگ تک کرانچ که چندین بار در سال در شهرهای مختلف دنیا برگزار میشوند. فرق هکتون های تک کرانچ در این است که هر تیم میتواند روی هر موضوعی که دوست داشت کارکند.

دانشگاه های کجای کارند؟

برخلاف تصور همیشگی که دانشگاه ها کاری به کار هکرها ندارند، بزرگترین هکتون ها تا به حال در دانشگاه ها برگزار شده اند. دانشگاه مهندسی پن در فیلادلفیا و دانشگاه لس آنجلس به ترتیب هر سال میزبان هکتون های پن اپس (PennApps) و ال ای هکس (LAHacks) هستند که بیشترین آمار شرکت کنندگان را در میان بقیه دانشگاه های آمریکایی و اروپایی دارند. هکتون هایی چند ده هزار نفره با حضور شرکت کنندگانی از همه دانشگاه های آمریکا.

از مملکت خودمان چه خبر؟

تا به حال هیچ هکتون رسمی در کشورمان برگزار نشده. جالب اینجاست که به محض اینکه نام همایشی در غرب مطرح می شود، بالاخره یک ایرانی پیدا می شود که بخواهد نسخه بومی آن همایش را اجرا کند ولی بعد از گذشت 15 سال از برگزاری هکتون ها، کسی سختی های برگزاری آن را تا به حال به جان نخریده و ترجیحا به سخنوری ها اکتفا شده است.

شرکت ها هم نیازی نمی بینند با برگزاری چنین رویدادهایی محصولات خود را بهتر کنند، چرا که همان محصولات همیشگی به اندازه کافی به فروش می روند و پولدارشان می کنند. دانشگاه ها هم که اغلب در باغ نیستند.