VoIP با عنوان‌های تلفن IP،تلفن اینترنتی،تلفن پهن‌باند،صدای پهن‌باند و صدا روی پهن‌باند نیز شناخته‌ می‌شود.

معمولاً از شرکت‌های ارائه‌ کننده سرویس‌های VoIP به‌عنوان تهیه‌کنندگان و از پروتکل‌های استفاده شده برای حمل علائم صدا روی شبکهٔ IP،به‌عنوان صدا روی IP یا پروتکل‌های VoIP یاد می‌شود.

آن‌ها را می‌توان در اصل توسعهٔ تجاری تجربه پروتکل صدای شبکه (۱۹۷۳) که توسط تهیه‌کنندگان نسل قدیمی اینترنت (ARPANET) اختراع شده‌بود در نظرگرفت.

برخی از کاهش هزینه‌ها تا حدودی به دلیل استفاده از یک شبکهٔ منفرد برای حمل صدا و اطلاعات است، مخصوصاً در جایی که استفاده‌ کنندگان به شبکه‌ای دسترسی دارند که از ظرفیت آن کمتر استفاده شده و می‌توانند از VoIP بدون هیچ هزینه اضافی استفاده‌ کنند.

تماس‌های VoIP به VoIP برخی اوقات مجانی هستند،در حالی که تماس VoIP به شبکه‌های تلفن عمومی(PSTN) ممکن است هزینه‌ای در بر داشته ‌باشد که باید توسط استفاده ‌کنندگان VoIP پرداخت ‌شود.

پروتکل‌های صدا روی IP،سیگنال‌های تلفنی را به‌عنوان دادهٔ دیجیتال(معمولاً با فنون فشرده‌سازی کاهش حجم یافته‌است)حمل می‌کنند.

دو نوع شبکه تلفن بر روی سرویس‌های VoIP وجود دارد:شماره‌گیری داخلی مستقیم (DID) و شماره‌های دسترسی.شماره ‌گیری داخلی مستقیم(DID)، تماس‌گیرنده را به‌صورت مستقیم متصل می‌کند در صورتی که لازمهٔ شماره‌های دسترسی گرفتن شماره داخلی توسط تماس‌ گیرنده‌است.