بازی ، نیاز اولیه و ضروری کودکان است و هر چه امکان بازیهای سالم و سازنده بیشتر باشد ، فکر و ذهن کودک بهتر پرورش یافته و خصوصیتهای اجتماعی او بهبود می یابد.کودکان برای حفظ سلامت جسمی و روحی خویش به تمرین های فیزیکی نیاز دارند. با حرکت و تربیت بدنی، مهارت های فضایی، جسمی و بدنی کودکان پرورش پیدا می کنند.
کودکان هم چنین از طریق بازی های جسمی، مهارت های لازم برای همکاری با دیگران مانند دوست یابی، ساختن بازی های جدید، اظهار وجود کردن در صحنه های مشارکت و رقابت با دیگران را کسب می کنند. چالش های فیزیکی، کودکان را به مسئولیت پذیری، دقت و هوشیاری تشویق می کند. علاوه بر آن، این چالش ها فرصت زیادی را برای تفکر خلاق و مسأله گشایی فراهم می کند.
فعالیت های جسمی روزمره مانند شستشو، انجام تمرین های پرورش اندام، دویدن در پیست دو و میدانی ممکن است نیازمند هیچ تلاش شناختی نباشد، اما یک برنامه تربیت بدنی موثر و مفید، ذهن و جسم را در یک زمان درگیر کرده، فرصت هایی را برای طراحی عمل ایجاد خواهد کرد (مانند برنامه ریزی و طرح حرکات هنری و نو، حرکات متوالی ژیمناستیک)، و راهبردهایی را نیز مورد توجه قرار می دهد (مانند گذر از مسیرهای مشکل و مانع دار، و ورود به یک تیم ورزشی).
راهبردی که اغلب در فعالیت های ناظر به حل مسأله نادیده گرفته می شود، ارزش تکرار و تمرین ذهنی اعمال فیزیکی است که می خواهید آن ها را انجام دهید. چنان چه در هنگام رو به رو شدن با یک مسأله فیزیکی این راهنمایی صورت گیرد که «اول در مورد آن فکر کن!»، در آن صورت تفاوت زیادی در عملکرد فرد مشاهده خواهد شد. همه فعالیت های فیزیکی می توانند از یک جلسه آماده سازی ذهنی شروع شده و از آن بهره مند شوند. این جلسه آماده سازی ذهنی می تواند شامل موارد زیر باشد:
– فرد در مورد کاری که می خواهد انجام دهد با خودش صحبت کند، از نظر ذهنی آماده شود، و هدف کاری که می خواهد انجام دهد برایش روشن و آشکار باشد.
– تجسم پیامدها؛ کودک اتفاق هایی را که ممکن است در زمان انجام کارهایی مانند بالا رفتن از دیوار، شوت کردن به سمت دروازه یا شیرجه رفتن در آب رخ دهد در ذهن خود تجسم کند. تصویر ذهنی کاملی از کل نمایش رفتار فیزیکی که با موفقیت صورت گرفته است را در ذهن خود بسازد. یک نتیجه کامل را تجسم کند.
– یک فعالیت فیزیکی که فقط یک کار روزمره نباشد، نیازمند پردازش ذهنی است؛ البته به شرط این که فرد قصد داشته باشد آن فعالیت را به بهترین شکل انجام دهد. هدف باید متمرکز کردن توجه کودک باشد. یعنی قبل از انجام هر نوع تلاشی برای رسیدن به یک هدف، ذهن را باید روی هدف های مورد نظر متمرکز کرد.
موارد زیر پرسش هایی هستند که با استفاده از آن ها می توان ذهن کودک را روی هدف مورد نظر متمرکز کرد:
– شما قصد دارید چه اقدامی انجام دهید؟
– دلیل شما برای این کار چیست؟
– هدف شما چیست؟
هدف ما از طرح این پرسش ها، تجزیه و تحلیل اجزاء تشکیل دهنده عمل نیست. داشتن چنین هدفی به یک مدل آموزشی ناقص می انجامد؛ زیرا فرد روی اشکال های ممکن تمرکز می کند.زمانی یک شاعر گمنام این نکته را به شکل زیر بیان کرد:هزارپا کاملاً خوشبخت بود تا این که قورباغه ای با ریشخند به او گفت: «سعی کن بفهمی در موقع راه رفتن کدام پا به دنبال پای دیگر حرکت می کند؟»سوال قورباغه ذهن او را در تلاطمی گرفتار کرد.او گیج و پریشان در چاله ای افتاد. با خود فکر می کرد چگونه از آن چاله فرار کند.
خود بدن در قالب الگوهای کامل حرکتی بهترین ایده ها را پیدا می کند. به جای این که ذهن خود را با دستورالعمل ها انباشته کنید روی نتیجه های عمل تمرکز کنید. فکر کردن پیش از انجام کار این ارزش را دارد که باعث می شود کودک بتواند بر نتیجه های عمل خود تمرکز کند. اگر کودک به جای این که قبل از انجام عمل راجع به پیامدهای کار خود بیاندیشد، در هنگام انجام کار به این مورد فکر کند کاری ناقص ارائه خواهد داد. اگر قبل از پایان تفکر درباره عملی، اقدام به انجام آن کند دیگر قادر به درست فکر کردن نخواهد بود.
کودک را با کارهای غیر اساسی خسته نکنید. فعالیت های کودکی که پُر تنش و ناآرام است بسیار بی ثمر می شود. در صورتی که فشار بیش از حد به کودکان وارد کنیم عملکرد آن ها ضعیف می شود. همیشه در آغاز کار فکر کنید، چالش ها را مورد سنجش قرار دهید، فکر خود را متمرکز کنید، آن گاه از فعالیت لذت ببرید.
