در سه ماهه اول بارداری به ویژه در هشت هفته اول و در سه ماهه سوم، روزه داری توصیه نمی‌شود درحالی‌که در سه ماهه دوم بارداری و تحت نظر متخصص روزه گرفتن منعی ندارد. به دلیل طول مدت بارداری و از آنجایی که یک سوم بارداری‌ها در ماه رمضان اتفاق می افتد، روزه‌داری در این دوران از اهمیت بالایی برخوردار است و طبق احادیث در صورتی که روزه گرفتن برای زن باردار خطر داشته باشد و یا در ماه های پایانی موجب کاهش شیر شود، روزه‌داری توصیه نمی‌شود.
در هشت هفته اول بارداری به دلیل تشکیل سلول‌های مغزی جنین، بهتر است روزه گرفته نشود و همچنین کمبود قند در این زمان به شدت روی رشد عمومی جنین موثر است و این امر به خصوص در فصولی که مدت روزه‌داری طولانی است از حساسیت بیشتری برخوردار است.
روزه‌داری معمولاً در سه ماه دوم مشکلی ایجاد نمی‌کند به خصوص اگر قبل از بارداری به متخصص تغذیه مراجعه شود و در کنار استراحت در وعده افطار و سحر تغذیه مناسب با وزن و شرایط زن باردار فراموش نشود.
در سه ماه سوم و نزدیک شدن به زمان زایمان بیش‌ترین تغذیه جنین از گلوکز مادر است، شواهد نشان می‌دهد روزه‌داری سبب افزایش برداشت از ذخایر چربی و به دنبال آن افزایش ترکیبات کتونی در خون مادر می‌شود، این ترکیبات از طریق جفت وارد گردش خون جنین می‌شود و به سیستم عصبی او آسیب می‌رساند.
در صورتی که میزان کالری مورد نیاز زنان باردار بر اساس وزن، قد و سن حاملگی آن‌ها توسط کارشناس تغذیه بررسی شود و این مقدار با وعده‌های سحری و افطار تأمین شود و در صورت نداشتن بیماری خاص روزه گرفتن منعی ندارد.
در شش ماه اول شیردهی و به دلیل وابستگی نوزاد به شیر مادر بهتر است روزه گرفته نشود، در این مورد نیز اختلاف نظر وجود دارد ولی در بیشتر موارد امکان ایجاد اختلال وجود دارد.
در بررسی‌های متعدد، زنان حامله با وزن کمتر از 50 کیلوگرم و BMI پایین در صورت داشتن بیماری‌هایی مانند دیابت، آنمی و افزایش فشارخون بهتر است روزه نگیرند ولی در مابقی موارد و با رعایت شرایط می‌توانند روزه بگیرند.
