گاوهای دریایی یا دوگونگ ها، پستاندارانی آبزی و بزرگ هستند که سابق بر این، پراکنش قابل توجهی در آب‌های کم عمق از جمله خلیج فارس و دریای عمان داشته​اند.

منطقه حفاظت شده حرا در تنگه خوران درغرب جزیره قشم ، منطقه حفاظت شده‌ مند دربوشهر و خلیج گواتر دریای عمان ازجمله مناطق ایران هستند دوگونگ‌ها موجوداتی با طول عمر زیاد هستند، اما در مقایسه با سایر پستانداران آبزی پروسه زادآوری آنها بسیار کند و آهسته است. حفاظت از دوگونگ‌های بالغ نیز دقیقا از این بعد اهمیت دارد که می‌تواند ضامن مهم‌ترین علت مرگ گاوهای دریایی در این منطقه، صید اتفاقی بالاخص در تورهای غیرقانونی یا حتی تورهایی است که اکنون بلااستفاده باقی مانده‌اند. برخورد با کشتی‌ها و لنچ‌ها نیز اغلب پیامدهای جدی همراه دارد. بعلاوه فعالیت‌های ساحلی ازجمله لایروبی و خاکریزی ـ که به بر هم زدن شرایط زیستگاه منجر می‌شود ـ تاثیرات بسزایی در افزایش تعداد تلفات این پستانداران آبزی داشته است.

تاثیر بلوم‌های جلبکی و کشند سرخ تاکنون نه فقط روی گاوهای دریایی بلکه روی هیچ پستاندار وحشی آبزی دیگری خصوصا در این منطقه به طور دقیق مورد مطالعه قرار نگرفته است. جلبک‌ها معمولا به صورت کاملا طبیعی در منابع آبی ازجمله دریاچه‌ها و خلیج‌ها وجود دارند. چنانچه مواد مغذی مورد نیاز آنها از جمله فسفر و ازت به هر دلیل در آب زیاد شود، رشد جلبک‌ها نیز شتاب بیشتری خواهد گرفت. در برخی شرایط رشد به حدی سریع است که جلبک‌ها همچون توده‌ای سطح آب را می‌پوشانند و مانع از رسیدن نور به بخش‌های زیرین می‌شوند و این مساله می‌تواند بشدت حیات آبزیان را تهدید کند. توده‌های جلبکی را از نظر علمی اصطلاحا به نام بلوم جلبکی می‌شناسند و از این پدیده نیز با عنوان شکوفایی یا اوتریفیکاسیون یاد می‌شود. زمانی که غلظت جلبک در آب خیلی زیاد می‌شود، بلوم‌ها می‌توانند باعث تغییر رنگ آب شوند. گاهی اوقات بلوم‌های جلبکی خطرناک را کشند سرخ می‌نامند که البته اشتباه است چرا که برخی از انواع بلوم‌های جلبکی خطرناک به هیچ وجه رنگ آب را قرمز نمی‌کنند. کشند سرخ پدیده‌ای است که نه تنها حیات دریایی از جمله زیست بوم‌های مرجانی، مزارع پرورش میگو، ماهیان، پرندگان و پستاندارانی همچون گاوهای دریایی را در معرض خطر قرار می‌دهد بلکه برای سلامت انسان‌ها و خصوصا شناگران نیز مضر است