دلیل روى گردانى انسان از كلام حق!
رویدادهایى كه از زبان وحى به ما رسیده اند، بر اساس حقّ هستند.
در داستان هاى قرآنى، وهم، خیال، دروغ و نادرستى راه ندارد. و به راستی اگر قرآن نبود، چهره ى واقعى حضرت مسیح، آلوده با خرافات و مشوّه باقى مىماند.
إِنَّ هَـذَا لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ وَمَا مِنْ إِلَـهٍ إِلاَّ اللّهُ وَإِنَّ اللّهَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ (آل عمران- 62) فَإِن تَوَلَّوْاْ فَإِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ بِالْمُفْسِدِینَ (آل عمران- 63)
آرى، داستان درست [مسیح] همین است و معبودى جز خدا نیست، و خداست كه در واقع، همان شكست ناپذیر حكیم است.پس اگر رویگردان شدند، همانا خداوند به [حال] مفسدان داناست.
نکات:
داستان هایى كه بر سر زبان هاست، بر سه نوعند:
رمانها، افسانهها و اساطیرى كه بر پایه خیال بوده و غیر واقعى هستند.
داستان هاى تاریخى كه گاهى راست و مستند و گاهى آمیخته با دروغ و امور نادرست هستند.
رویدادهایى كه از زبان وحى به ما رسیدهاند، بر اساس حقّ هستند. داستان هاى قرآنى، همه از این نوع هستند و در آن ها وهم، خیال، دروغ و نادرستى راه ندارد.
آیه 62 آل عمران در بیان سه مطلب است:
اول: سرگذشت واقعى عیسى و مریم همین است و بس.
دوّم: معبودى جز خدا نیست، عیسى و غیر عیسى نمی توانند فائز مقام الوهیّت باشند.
سوّم: خداى توانا از روى حكمت و مصلحت، عیسى را بدون دخالت پدر آفریده است.
منظور از فَإِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِالْمُفْسِدِینَ این است که خداوند فاسدان و فتنه جویان از خلق را مى شناسد و آنها را به فسادشان پاداش خواهد داد. و البته این قسمت آیه براى ترساندن از عذاب است، وگرنه خدا صالح و فاسد همه را می شناسد و گفتهاند مقصود این است كه خداوند عالم است به این مجادله- كنندگان و داناست كه آنها به مباهله اقدام نخواهند كرد چون به نبوت پیامبر صلی الله علیه و آله علم و معرفت دارند. (ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن ج 4)
از مسائل قابل توجه آیه 63 آل عمران این است که: هر كه از حق پیروى نكند، از باطل پیروى خواهد كرد، و به نتیجهاى جز فساد و تباهى نخواهد رسید. و خدا از او دور نیست، بلكه از حال او آگاه است و از او مراقبت مىكند و ناگهان او را مىگیرد
از داستان های راستین:
در آیات فوق پس از شرح زندگى مسیح به عنوان تاكید هرچه بیشتر مى فرماید: "اینها سرگذشت واقعى مسیح است" نه ادعاهایى همچون الوهیت مسیح یا فرزند خدا بودنش (إِنَّ هذا لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ).
نه مدعیان خدایى او سخن حقى مى گفتند و نه آنهایى كه- العیاذ باللَّه- فرزند نامشروعش مى خوانند. حق آن است كه تو آوردى و تو گفتى او بنده خدا و پیامبر بود كه با یك معجزه الهى از مادرى پاك، بدون پدر تولد یافت.
باز براى تاكید بیشتر مى افزاید:" و هیچ معبودى جز خداوند یگانه نیست" (وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلَّا اللَّهُ).
و خداوند یگانه قدرتمند و توانا و حكیم است و تولد فرزندى بدون پدر در برابر قدرتش مساله مهمى نیست (وَ إِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْعَزِیزُ الْحَكِیمُ). آرى چنین كسى سزاوار پرستش است نه غیر او.
در آیه بعد كسانى را كه از پذیرش این حقایق سر باز مى زنند مورد تهدید قرار داده، مى فرماید: "اگر (با این همه دلایل و شواهد روشن باز هم) روى برگردانند (بدان كه در جستجوى حق نیستند و فاسد و مفسدند) زیرا خداوند از مفسدان آگاه است" (فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِالْمُفْسِدِینَ).
مسلم است جمعیتى كه پس از آن همه استدلالات منطقى قرآن درباره مسیح و همچنین عقب نشینى از دعوت به مباهله تسلیم حق نشوند و باز هم به گفتگوهاى لجوجانه خود ادامه دهند (حق جو) نیستند بلكه (مفسده جویانى) هستند كه هدف آنها تخدیر عقاید صحیح مردم است و مسلّماً خداوند آنها را مى شناسد و از نیّاتشان باخبر است و به موقع آنان را كیفر خواهد داد.
منظور از فَإِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ بِالْمُفْسِدِینَ این است که خداوند فاسدان و فتنه جویان از خلق را مى شناسد و آنها را به فسادشان پاداش خواهد داد. و البته این قسمت آیه براى ترساندن از عذاب است، وگرنه خدا صالح و فاسد همه را می شناسد و گفته اند مقصود این است كه خداوند عالم است به این مجادله- كنندگان و داناست كه آنها به مباهله اقدام نخواهند كرد چون به نبوت پیامبر صلی الله علیه و آله علم و معرفت دارند
بحث لغوی و تشابه با آیات دیگر قرآن:
واژه "قصص" مفرد است و به معنى قصه مى باشد و در اصل از ماده "قص" (بر وزن صف) به معنى جستجوى چیزى كردن گرفته شده، مثلاً در داستان موسى بن عمران مى خوانیم: وَ قالَتْ لِأُخْتِهِ قُصِّیهِ، "مادر موسى به خواهرش گفت: به جستجوى موسى بپرداز" (سوره قصص، آیه 11). و اینكه تلافى خون را "قصاص" مى گویند به خاطر آن است كه جستجوى حق صاحب خون در آن مى شود، سرگذشت ها و تاریخ پیشینیان را كه حالات و ماجراهاى زندگى آنها را جستجو مى كند نیز قصه مى گویند.
عزیز: عزّت، توانایى مقابل ذلّت. عزیز: توانا (قاموس قرآن).
حكیم: محكم كار، حكمت كردار. كسى كه كار را از روى تشخیص و مصلحت انجام دهد (قاموس قرآن).
پیام های آیات:
اگر قرآن نبود، چهرهى واقعى حضرت مسیح، آلوده با خرافات و مشوّه باقى مى ماند. «إِنَّ هذا لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ»
تكرار شعار توحید و پایدارى در برابر خرافات، لازم است. «ما مِنْ إِلهٍ إِلَّا اللَّهُ»
هر داستانى درباره پیامبران، كه با توحید منافات داشته باشد، ساختگى و باطل است. «لَهُوَ الْقَصَصُ الْحَقُّ وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلَّا اللَّهُ»
روى گردانى انسان از كلام حق، نشانهى اختیار اوست. «فَإِنْ تَوَلَّوْا»
اعراض از حق، نمونهاى از فساد است، و اعراض كننده مفسد مى باشد. «تَوَلَّوْا»، «بِالْمُفْسِدِینَ»
علم خداوند به كارهاى مفسدان، بزرگ ترین هشدار است. «عَلِیمٌ بِالْمُفْسِدِینَ»
