طی دوران بارداری تغییراتی در فیزیولوژیک بدن مادر رخ می دهد. برای مثال اندازه قلب و بازده قلبی حدود ۱۲ درصد افزایش پیدا می کنند، اِدِم (پُف کردن) خفیف قسمت های انتهایی بدن در بارداری که ناشی از فشار رحم بزرگ شده بر سیاهرگ های زیرین است نیز امری طبیعی تلقی می گردد، همچنین ممکن است به دلیل کاهش آستانه دی اکسیدکربن نیاز مادر به اکسیژن زیاد شده و باعث شود مادر احساس تنگی نفس داشته باشد، احساسی که با رشد رحم و جنین و فشار رو به بالای آن به سمت دیافراگم (پرده ماهیچه ای حائل بین قفسه سینه و فضای شکم) افزایش می یابد. البته بدن مساله را با بالا بردن تبادلات گازی در ریه جبران می کند.

سوزش معده در دوران بارداری

اما یکی از مهم ترین تغییرات در این دوران، تغییرات متعدد سیستم گوارشی است. افزایش پروژسترون (یکی از هورمون های جنسی) عضلات رحم را شل می کند تا جنین امکان رشد بهتری داشته باشد، اما همین امر می تواند منجر به کاهش حرکت روده ها و افزایش بازجذب آب و در نهایت یبوست گردد.

علاوه بر آن شل شدن قسمت تحتانی مری (دریچه کاردیا، واقع بین مری و معده) و فشار رحم به معده می تواند سبب بازگشت غذا به مری و در آخر سوزش معده یا اصطلاحا سوزش سر دل شود. این مکانیسم به رفلاکس معده معروف است.
رفلاکس معدی در اواخر دوران بارداری شایع است و اغلب شب هنگام رخ می دهد. اما می توان آن را تعدیل یا حتی بر طرف ساخت.

محدود کردن دریافت مواد غذایی قبل از خواب، کم کردن مقدار غذا در هر وعده و تقسیم وعده ها به مقدار بیشتر در طول شبانه روز، نوشیدن مایعات در فواصل وعده های غذایی و نه در حین غذا، ممکن است این عارضه را بر طرف سازد. اجتناب از پوشیدن لباس های تنگ (مخصوصا در ناحیه کمر)، خوردن غذا به آهستگی، نشستن به حالت عمودی بعد از صرف غذا تا حدود ۳ ساعت و بالا بردن سر تختخواب هنگام خواب نیز تاثیرات مثبتی دارند.

به هر حال سوزش سر دل در دوران بارداری قابل پیش بینی است اما اقدامات لازم برای کنترل آن، بیشتر جنبه روانی دارد زیرا ثابت نگه داشتن تعادل روحی مادر در این دوران از اهم امور است.