شیخ جعفر شوشتری در کتاب خصائص الحسینیه، مطالبی در خصوص نکات و نشانه های امام حسین(علیه السلام) در چند سوره از قرآن مجید آورده است. آنچه در ادامه می خوانید معرفی این سوره ها و آیات مربوطه است.

سوره حمد

در سوره حمد که آغازگر کتاب آسمانی و امام حسین (علیه السلام) که سرآمد کتاب شهادت بود، ذکری به میان آمد.

در سوره بقره نیز آیه ای هست که می توان در رثای امام حسین (علیه السلام) استفاده نمود و آن سخن فرشتگان است که گفتند:

«أَتَجْعَلُ فِیهَا مَن یُفْسِدُ فِیهَا وَ یَسْفِكُ الدِّمَاء؛ آیا در روی زمین کسی را قرار می دهی که بر روی آن تبهکاری می کند و خون ها می ریزد؟»

در روایات نقل شده که فرشتگان این سخن را با توجه و مشاهده شهادتگاه امام حسین (علیه السلام) و یارانش در کربلا و دلایلی که بیانگر این مطلب بود، ابراز کردند.

سوره آل عمران

هنگامی که علی اکبر فرزند گرامی حضرت امام حسین (علیه السلام) به سوی میدان نبرد رفت، ایشان این گونه تلاوت فرمود:

«إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى آدَمَ وَنُوحًا وَآلَ إِبْرَاهِیمَ وَآلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِینَ *ذُرِّیَّةً بَعْضُهَا مِن بَعْضٍ وَ اللّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ؛ خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر جهانیان برگزید، آنان نسلی هستند که برخی از برخی دیگرند و خداوند شنوای داناست.»

سوره نساء

از جمله آیاتی که می توان در رثای امام حسین (علیه السلام) ذکر نمود، آیه 98 است که می فرماید:

«إِلاَّ الْمُسْتَضْعَفِینَ مِنَ الرِّجَالِ وَالنِّسَاء وَالْوِلْدَانِ لاَ یَسْتَطِیعُونَ حِیلَةً وَلاَ یَهْتَدُونَ سَبِیلاً؛ مگر گروهی از مردان و زنان و کودکانی که به راستی ناتوان بودند.»

بارزترین مصداق این آیه گروهی بودند که همراه آن حضرت به کربلا آمده بودند و بدون هیچ گناهی، مورد محاصره و ستم ستمکاران واقع شده بودند.

سوره مائده

آیه 114 از این سوره را می توان در بهره مندی از آب کوثر دانست که برای او و یارانش در حال شهادت فرود آمد بدون آنکه آبی را درخواست کرده باشند:

«أَنزِلْ عَلَیْنَا مَآئِدَةً مِّنَ السَّمَاء تَكُونُ لَنَا عِیداً؛ خداوندا! از آسمان بر ما مائده ای نازل فرما که برای ما عید باشد.»

آری! شهیدان کربلا، به هر نوع تشنگی و گرسنگی و زخم و شهادت در راه خدا، راضی و خشنود بودند و چنین ایثاری گواراتر از هر نوع غذا و نوشیدنی بود تا با شادمانی به لقاء پروردگار بشتابند.

سوره اعراف

بر اساس تفاسیر وارد شده، امام حسین (علیه السلام) از رجال اعراف است:

«وَعَلَى الأَعْرَافِ رِجَالٌ یَعْرِفُونَ كُلاًّ بِسِیمَاهُمْ؛ مردانی که از اعراف هستند از سیمایشان شناخته می شوند.»

شناخت امام حسین (علیه السلام) راه های گوناگون و ویژه ای دارد، از جمله آنها زائران آن حضرت در قیامت هستند که به وسیله نشانه هایی که در سیمایشان پدید می آید، شناخته می گردند.

سوره انفال

از حقوق امامان معصوم (علیهم السلام) و از جمله امام حسین (علیه السلام) و فرزندان آنان که مورد غضب واقع شد، انفال است.

آن حضرت نه تنها از چنین حقوقی محروم گشت، بلکه حقوق اولیه انسانی و حق حیات که بین تمام موجودات مشترک است، از ایشان سلب شد و حتی حق آب نوشیدن را نیز از آنان منع کردند.

سوره برائت

در عظمت فداکاری های بی بدیل اباعبدالله الحسین (علیه السلام) می توان از تمامی آیاتی که در زمینه جهاد در راه خدا نازل شده استفاده نمود. زیرا آن حضرت و خاندان و یاران باوفایش در حقیقت بهترین معامله را با خدا انجام دادند و بالاترین مصداق این آیه شریفه هستند که می فرماید:

«إِنَّ اللّهَ اشْتَرَى مِنَ الْمُوْمِنِینَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الجَنَّةَ یُقَاتِلُونَ فِی سَبِیلِ اللّهِ فَیَقْتُلُونَ وَیُقْتَلُونَ وَعْدًا عَلَیْهِ حَقًّا فِی التَّوْرَاةِ وَالإِنجِیلِ وَالْقُرْآنِ وَمَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ مِنَ اللّهِ فَاسْتَبْشِرُواْ بِبَیْعِكُمُ الَّذِی بَایَعْتُم بِهِ وَذَلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ؛ خداوند جان و مال مردم با ایمان را به بهای بهشت خریداری نمود، آنان در راه خدا می جنگند و در این راه می کشند و کشته می شوند و این وعده تخلف ناپذیر الهی است که در تورات و انجیل و قرآن آمده و از خدا با وفاتر به عهد خود کیست؟ پس ای اهل ایمان بر شما بشارت باد برای چنین معامله ای که با خدای خود نمودید و این همان رستگاری باشکوه است.

تمام بندگان خدا در بازار سوداگری این دنیا هر کدام به گونه ای عمل کردند، اما معامله امام حسین (علیه السلام) ویژه آن حضرت بود و ارزش و پاداش و کیل و پیمانه اش نیز به همان سبک ویژه پرداخت گردید.

سوره یونس

در آن شرایط و حالاتی که پیکر پاک و دردمند امام حسین (علیه السلام) در بیابان رها شده بود، همانند حضرت یونس (علیه السلام) مصداق این آیه شریفه شده بود که: «بِالْعَرَاء وَهُوَ سَقِیمٌ».

أسفی لعارٍ مثل یونس العراء                   یقطینه فیها جناح الأنسر

دریغ و افسوس بر آن برهنه ای که مانند یونس، بر ریگ های تفتیده کربلا افتاده و بوته سایبانش در آنجا، بال های پرندگان و شمشیرها و نیزه ها بود.

سوره هود

وقتی که حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) در میدان نبرد مقابل سپاه بنی امیه قرار گرفت، سخنان روشنگری بیان فرمود تا حجت را بر آن قوم تمام کند و در ضمن آن آیاتی تلاوت کرد و فرمود:

«قَالَ إِنِّی أُشْهِدُ اللّهِ وَاشْهَدُواْ أَنِّی بَرِیءٌ مِّمَّا تُشْرِكُونَ* مِن دُونِهِ فَكِیدُونِی جَمِیعًا ثُمَّ لاَ تُنظِرُونِ* إِنِّی تَوَكَّلْتُ عَلَى اللّهِ رَبِّی وَرَبِّكُم مَّا مِن دَآبَّةٍ إِلاَّ هُوَ آخِذٌ بِنَاصِیَتِهَا إِنَّ رَبِّی عَلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِیمٍ.

من خدا را گواه می گیرم، شما نیز گواه باشید که من از آنچه شما بدان شرک می ورزید، بیزارم. سپس همگی با مکر و فریب بر ضد من برخاستید و مرا مهلت ندادید. من بر خدای یگانه که پرودرگار من و شماست توکل کردم. هیچ جنبده ای نیست مگر آنکه زمام اختیارش در دست خداست، به راستی که پروردگار من بر راه مستقیم است.

سوره یوسف

در روایات اهل سنت نقل شده که این سوره، در بردارنده پیام های تسلی بخش برای پیامبر گرامی به جهت حوادثی که قرار بود برای فرزندش امام حسین (علیه السلام) اتفاق بیفتد بود. و نیز اتفاق های مشابهی که در زندگی تاریخ ساز آن حضرت به وقوع پیوست که با زندگی جناب یوسف (علیه السلام) مطابقت داشت.