پیامبر صلى الله علیه و آله:

كَبُرَ مَقتا عِندَ اللّه‏ِ الأَكلُ مِن غَیرِ جوعٍ ، وَالنَّومُ مِن غَیرِ سَهَرٍ، وَالضِّحكُ مِن غَیرِ عَجَبٍ ، وصَوتُ الرَّنَّةِ عِندَ المُصیبَةِ ، وَالمِزمارُ عِندَ النِّعمَةِ؛
خوردن از سرِ سیرى، خواب بى‏ شب‏ زنده‏دارى ، خنده بى[موجب] شگفتى ، ناله و مویه بلند به هنگام مصیبت ، و بانگ ناى در نعمت و شادمانى ، نزد خدا سخت ناپسند است .
(كنز العمّال، ج 16، ص 80، ح 44011)

پیامبر صلى الله علیه و آله:
 

ایّاكَ اَنْ تَضْحَكَ مِنْ غَیْرِ عَجَبٍ ، اَوْ تَمْشىَ و تَتَـكَلَّمَ فى غَیْرِ اَدَبٍ؛
از خندیدنِ بى تعجّب [و بى‏ جا] یا راه رفتن و سخن گفتنِ بى‏ ادبانه بپرهیز.
(بحار الأنوار، ج 75، ص 8 ، ح 63)

امام هادى علیه السلام:

[اَلْمُؤْمِنُ] یُحْسِنُ وَیَبْكی كَما أَنَّ الْمُنافِقُ یُسیى‏ءُ وَ یَضْحَكُ؛
مؤمن خوبى مى‏ كند و مى ‏گرید، ولى منافق بدى مى‏ كند و مى‏ خندد.
(مكارم الأخلاق، ص389)

امام حسن عسكرى علیه السلام:

مِن الجَهلِ الضّحكُ من غیرِ عَجَبٍ؛
خنده‏اى كه از روى تعجب نباشد نشانه نادانى است .
(تحف العقول، ح 487 - منتخب میزان الحكمة، ص 120)

 لقمان

لاِبنِهِ : یا بُنَیَّ ، ایّاكَ وكَثرَةَ الضِّحكِ ؛ فَإِنَّهُ یُمیتُ القَلبَ؛
لقمان به پسرش گفت: «پسرم! از خنده زیاد بپرهیز؛ زیرا دل را مى ‏میراند».
(تفسیر قرطبی، ج 13، ص 175)

لقمان 

لاِبنِهِ : یا بُنَیَّ ، لا تَضحَك مِن غَیرِ عَجَبٍ ، لا تَمشِ فی غَیرِ أرَبٍ ، ولا تَسأَل عَمّا لا یَعنیكَ؛
لقمان به پسرش گفت: «پسرم! بدون تعجّب [و بى‏جا ]خنده نكن و بى هدف ، راه نرو و از چیزى كه به تو مربوط نیست ، نپرس ».
(فیض القدیر، ج 1، ص 162)

امام على علیه السلام:

خَیرُ الضِّحكِ التَّبسُّمُ؛
بهترین خنده ، تبسّم است.
(غرر الحکم و درر الکلم، ح4964)

امام حسن عسکری علیه السلام:

مِنَ الجَهلِ الضِّحكُ مِن غَیرِ عَجَبٍ؛
خنده بیجا از نادانى است.
(تحف العقول)

پیامبر صلى الله علیه و آله:

لو تعلمون ما أعلم لضحكتم قلیلا و لبكیتم كثیرا؛
اگر آنچه من دانسته ام بدانید خنده كم و گریه بسیار میكنید.
(نهج الفصاحه، ح 2320)

پیامبر صلى الله علیه و آله:

الضّحك ضحكان ضحك یحبّه اللَّه و ضحك یمقته اللَّه فأمّا الضّحك الّذی یحبّه اللَّه فالرّجل یكشر فی وجه أخیه شوقا إلى رؤیته، و أمّا الضّحك الّذی یمقته اللَّه تعالى فالرّجل یتكلّم بالكلمة الجفاء و الباطل لیضحك أو یضحك یهوى بها فی جهنّم سبعین خریفا؛
خنده دو قسم است خنده ایست كه خدا آن را دوست دارد و خنده ایست كه خدا آن را دشمن دارد، اما خنده اى كه خدا آن را دوست دارد، آنست كه مرد به روى برادر خویش از شوق دیدار وى لبخند زند اما خنده اى كه كه خداى والا آن را دشمن دارد آنست كه مرد سخن خشن و ناروا گوید كه بخندد یا بخندند و بسبب آن هفتاد پائیز در جهنم سرنگون رود.
(نهج الفصاحه، ح1892)

امام صادق علیه ‏السلام :

كَثرَةُ الضِّحكِ تُمیتُ القَلبَ؛
خنده بسیار، دل را مى ‏میرانَد.
(كافى، ج 2، ص 664)

امام باقر سلام الله علیه :

تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فی وَجهِ أخیهِ المُؤمِنِ حَسَنَةٌ
لبخند آدمى به روى برادر مؤمنش، حسنه است.
بحارالأنوار - ج 74 - ص 288. میزان الحکمة ج6 - ص407- ح11133