خداوند در سورة بلد آیه ی 4 می فرماید:«لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِی كَبَدٍ؛ كه ما انسان را در رنج آفریدیم»(و زندگی او مملو از رنج ها است)
«كبد» بر وزن«فَرَس» به معنای«سختی» و بر وزن«كَتْف» به معنای جگر و درد جگر سیاه است. همچنین«كُباد» به معنی درد جگر است. و بیش از یكبار در قرآن نیامده است.
«كبد السماء» که در وسط آسمان است به «كبد انسان» كه در وسط بدن قرار دارد تشبیه شده است. مراد از «كبد؛ سختی» در آیة، این است كه انسان را در رنج و تعب آفریدیم، زندگی او پر از مشقت و رنج است و همین رنج و تعب است كه او را به كمال و ترقی سوق می دهد. اگر انسان در مشقت و سختی نبود برای از بین بردن آن تلاش نمیكرد و اگر تلاش نمی كرد، ابواب اسرار كائنات به رویش گشوده نمی شد:«یا أَیُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّكَ كادِحٌ إِلی رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاقِیهِ؛ای انسان ! تو با تلاش و رنج به سوی پروردگارت می روی و او را ملاقات خواهی كرد.»
انسان از یك طرف دارای بُعد روحانی و از طرف دیگر دارای بعد جسمانی است. آنچه از این دو بقاء و جاویدان است؛ روح الهی انسان می باشد. روح انسان، چند صباحی در این دنیا با جسم، همراه می شود جسم نیز و به سبب مادی بودن و تعلقات او؛ با دنیا دارای اثرات و توابع است. لذا زندگی روح با جسم در این دنیا، همراه مشقّت و رنج است. تا در آزمایش الهی سر بلند بیرون آیند: «الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیاةَ لِیَبْلُوَكُمْ أَیُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً؛خداوند مرگ و حیات را آفرید تا شما را بیازماید كه كدامیك از شما بهتر عمل می كند.»
از اینكه قرآن می فرماید: ما انسان را در رنج آفریدیم.» در بیان هدف از خلقت انسان است. چون هدف از خلقت انسان در آیات دیگر؛ آزمایش بندگان، عبادت، آگاهی از قدرت خداوند. رسیدن به رحمت الهیه و .... معرفی شده است. آنچه آیه فوق در بیان آن است، این است كه انسان با وجود جسم خاكی، از لحظه ای كه نطفه او در قرار گاه رحم واقع می شود، مراحل زیادی از مشكلات و درد و رنج ها را طی می كند تا متولد شود و بعد از تولد و دوران طفولیت و سپس جوانی و پیری مواجه با انواع مشقّت ها و رنج هاست، حتی كسانی كه زندگی مرفه دارند؛ نیز دارای رنج است زمانی كه انسان از درد و رنج و خستگی نجات پیدا می كند: كه روح الهی از جسم جدا گردد و به لقاء دوست ملحق شود.
