در قانون تجارت، اسناد تجاری تعریف نشده اند، اما حقوقدانان برای این اسناد دو مفهوم عام و خاص منظور کرده اند. اسناد تجاری، به معنی عام، به تمامی اسنادی گفته می شود که بازرگانان در روابط تجاری استفاده می کنند.

معمولا منظور ما از به کار بردن لفظ ضمانت، «عقد ضمان» است. ماده 648 قانون مدنی آن را به این صورت تعریف کرده است: «عقد ضمان عبارتند از این که شخصی مالی را که بر ذمه دیگری است به عهده می گیرد».

هر گاه براى تنظیم سند بدهى، نویسنده‏ اى نبود، مى‏توان از بدهكار گرو و وثیقه گرفت، خواه در سفر باشیم یا نباشیم. بنابراین جمله‏ ى «إِنْ كُنْتُمْ عَلى‏ سَفَرٍ» در آیه 283 سوره مبارکه بقره براى آن است كه معمولاً در سفرها انسان با كمبودها برخورد مى‏كند. نظیر جمله‏ى «إِذا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ حِینَ الْوَصِیَّةِ» یعنى هنگامى كه مرگ به سراغ شما آمد وصیّت كنید. با اینكه مى‏دانیم وصیّت مخصوص زمان مرگ نیست، لكن آخرین فرصت آن، زمان فرا رسیدن مرگ است.

کار زمانی خراب‌تر می‌شود که آدم بدجنس فیلم تصمیم می‌گیرد سفته‌ها را اجرا بگذارد. گاهی تمام کشش فیلم در همین اجرا گذاشتن یا نگذاشتن سفته‌ها خلاصه می‌شود. تصوری که در مورد این وسیله تعهد پول، در ذهن خیلی از ما شکل گرفته در همین حد است،تا جایی که حتی از صدور سفته می‌ترسیم یا تصور می‌کنیم نقطه‌ضعف بزرگی است که ممکن است بعدها علیه خودمان، از آن استفاده شود اما سفته بر خلاف این تصور مطلق، نکات و ویژگی‌های مختلفی دارد که می‌تواند بسیار کاربردی باشد.