فرش بافی
فرش بافت قزوین از نفیس ترین فرشهای بافته شده ایران می باشد كه متأسفانه بافت آن فراموش شده است و تنها تعدادی از آنها در موزه ها و مجموعه های شخصی دیده می شود از ویژگیهای این فرش تنوع كاربرد رنگ و نقش می باشد.
گلیم بافی
این هنر تقریباً در تمامی روستاهای قزوین رایج است از مراكز مهم بافت گلیم می توان به رودبار الموت، رودبار شهرستان، ارداق و ضیاء آباد اشاره كرد.
جاجیم بافی
این هنر در استان قزوین از سابقه نسبتاً طولانی برخوردار است در اكثر روستاهای این استان جاجیم بافی رایج بوده است، اما متأسفانه اكثر كارگاههای آن از چرخه تولید خارج شده است. مواد اولیه بافت جاجیم پشم است كه معمولاً توسط زنان روستا تهیه می شود زنان در مواقع بیكاری علاوه بر پشم چینی آنها را توسط مواد محلی و گیاهی رنگ می كنند. لازم به ذكر است كه امروزه از كامواهای رنگی در جاجیم بافی استفاده می كنند روستائیان در فصول بیكاری كه پاییز و زمستان است كارگاه جاجیم را در داخل اتاق بر پا می دارند و عشایر از اوایل بهار و اواخر زمستان در فضای باز به جاجیم بافی می پردازند.
پن بافی (نوار بافی)
در گذشته پن را با نخهای ابریشمی می بافتند لیكن امروزه از نخهای نایلونی نیز استفاده می كنند انواع نقوشی كه بر روی پن می اندازند عبارتند از چهل چپر، چشم بلبل یا بیست و نه چپر، چشم خروس یا بیست و هشت چپر، هشت چپر یا مار پیچ یا نیم مداخل. در گذشته بافت پن یا نوارهای تزئینی لباس در منطقه رودبار شهرستان و الموت بسیار رایج بوده است.
موج بافی
موج نوعی دست بافته سنتی است كه هنوز در برخی از مناطق بافت آن رواج دارد رونق این هنر مانند سایر صنایع دستی منطقه با رواج استفاده از مصنوعات كارخانه ای كه هم ارزانتر و هم متنوع ترند، كم رنگ تر شده است دستگاه موج بافی قابلیت بافت پارچه های ظریف جهت تهیه البسه و تولید پارچه های ضخیم تر كه بیشتر از آن به عنوان پتو، روكرسی، روفرشی، پرده، ملحفه و جا نماز استفاده می شود را دارا ست.
گلابتون دوزی
در قدیم میان طبقات متوسط و اعیان معمول بود وقتیكه دخترها را می خواستند به خانه بخت بفرستند بعضی از لوازم شخصی عروس از جمله جعبه لوازم آرایش، جای شانه، كیف پول، جای مهر و … را با این هنر تزئین می كردند. این هنر مانند سوزن دوزی می باشد با این تفاوت كه به جای نخ از مفتولهای بسیار نازك طلائی و یا برنجی استفاده می كردند.
نم نم دوزی
اشیاء مختلف تهیه می كردند اشیائی مانند كیسه پول، جای قیچی، جای شانه، سرمه دان، جای مهر و …. این مهره ها با ظرافت و دقت كنار هم چیده می شوند. در قزوین با استفاده از مهره های بسیار ریزی (كه تركها به آن منجوق می گویند)
گیوه دوزی ( گیوه كشی )
از جمله مراكزی كه این صنعت رایج است شهر های قزوین و تاكستان است. در حال حاضر گیوه های تولیدی این استان با گیوه هایی كه در یزد، آباده و كرمانشاه می دوزند كمی تفاوت دارد و آن اینكه در این استان كف گیوه ها پلاستیكی و یا چرمی است (شیوه ای كه از پارچه های كهنه و نوارهای چرمی ساخته می شود) و در گیوه های موسوم به ملكی كاربرد دارد در این استان تولید نمی شود.
