«هنوز داوودی‌های زرد، سفره را برنچیده‌اند، شقایق‌های سرخ به طنازی نشسته‌اند و بار دیگر بهشتِ سوباتان گلباران شده است.»
ورود چوپانان و گله‌های‌شان همزمان با آغاز کوچ عشایر به مراتع تالش در استان گیلان، آزاد شده است، آن هم درست زمانی که گل‌ها سر از خاک بیرون آورده‌اند و حتما چرای دام‌ها به گل‌ها و گیاه‌ها خسارت می‌زند، گیاهانی که شاید کم‌یاب یا نایاب باشند.
«اکنون سیاه‌چادرهای چوپانان (پوری‌ها) یکی پس از دیگری در مراتع سبز سوباتان برپا می‌شوند و مانند خال‌های سیاهی، به زیبایی‌های این منطقه می‌افزایند. بچه‌های چوپانان نیز در کنار جاده‌ها با فروش پونه و گیاهان دارویی به مسافران و ره‌گذران، سهمی از این سفره‌ی رنگین می‌برند.»
بهمن جلیلی - فعال گردشگری در روستای ییلاقی سوباتان - در تازه‌ترین مطلبی که به بهانه‌ی سربرآوردن شقایق‌های سرخ در سایت soubatan.ir منتشر کرده تا شاید انگیزه‌ی گردشگران و عکاسان طبیعت‌دوست را برای سفر به این منطقه بیشتر کند، یادآوری کرده است: «شاید اگر یکی از موهبت‌های طبیعی و خدادادی سوباتان (چمن‌زارهای وسیع، چشمه‌های پرآب، آبشارها، جنگل‌های انبوه، اقیانوسی از ابرهای سفید، هوای ییلاقی، چه‌چه بلبلان و بلدرچین‌ها، گله‌ی گوسفندان و اسب‌های زیبا، مردمی بی‌آلایش و مهمان‌پذیر و دشت‌های شقایق و گلزارهای رنگارنگ و ...) در هر نقطه‌ای از دنیا بود، آنجا را به منطقه‌ی نمونه و هدف گردشگری تبدیل و زیرساخت‌های این صنعت پردرآمد را در آنجا فراهم می‌کردند.»
«شکر خدا همه‌ی این نعمت‌ها در محلی به نام سوباتان جمع شده و ما حق داریم بگوییم «بهشت سوباتان». ای کاش بتوانیم چاره‌ای بیندیشیم تا در کنار حفظ محیط زیست و منابع طبیعی و خدادادی با فراهم ساختن امکاناتی مناسب، بهره‌برداری بیشتری از این همه استعدادهای بالقوه‌ی الهی داشته باشیم.»
