یكی از صنایع دستی کاربُردی ایران " مسگری (مس چكشی )" نام دارد.

مسگری از جمله هنرهای صناعی است و آن عبارت است از ساخت ظروف، ابزار و ادوات كاربُردی و تزئینی كه با چكش كاری روی مس تولید گردند. ایرانیان از 3000 سال قبل از میلاد، فلز مس را ذوب كرده و برای ساختن ابزار استفاده می نموده اند ( ابزار مسی مربوط به 6400 سال پیش در حفاری های باستان شناسان بدست آمده است لكن در كتاب فلزكاری فایق توحیدی شواهد و مدارك باستان شناسی بیانگر استفاده از مس بعنوان ظروف و ساخت اشیاء را از حدود 9500 پ. م می داند و شناخت آن در خاور میانه را به حدود 6000 پ. م  نسبت می دهد. بهر حال آزمایش كربن 14 مواد آلی همراه یا قطعات مس به دست آمده نشانگر آ است كه تا اواخر هزارۀ ششم و اوایل هزارۀ پنجم مسی كه توسط انسان بكار گرفته می شد از نوع مس بومی بوده كه در طبیعت به صورت خالص بدست می آمده است).

سازندگان محصولات مسی پس از تهیه شمش یا ورق مس ( با ضخامت مورد نیاز كه گاه تا 9/0 میلیمتر نیز می رسد)، آن را نَوَرد كرده و به اندازه معین می بُرّند ( بُرش می دهند)، سپس نوك پرگار را در مركز دایره برای تعیین كف شیئی (ظرف) قرار داده و دایره ای كوچك رسم می كنند. آن گاه با  وارد آوردن ضربات متوالی چكش  دیواره ظرف را ساخته و سپس با استمرار ضربات، شكل های مورد نظر ظروف را به وجود می آورند.

این عمل تا شكـــــــــل گرفتن و هموار نمودن سطح ظرف تداوم پیدا می كند. ابزار كار آنان چكش، سندان، كوره و ... می باشد. از مراكز مهم تولید این هنر– صنعت می توان خراسان، اصفهان، تهران، زنجان، تبریز و كرمان را نام برد. با توجه به امكان پذیر نبودن استفاده از ظروف مسی بدون روكش، سطح ظروف می بایستی توسط لایه ای از قلع پوشانده شود، روش روكش زنی به ظروف مسی سفیدگری نامیده می شود که همزمان با استفاده از ظروف مسی این صنعت نیز رواج داشته است. جهت سفیدگری ظروف مسی توسط شعله مستقیم آتش گرم شده، سپس سطح ظرف توسط پنبه نسوز به مخلوط نشادر و قلع آغشته می نمایند.

هنرهای صناعی به آن گروه از صنایع دستی گفته می شود كه بُعد صنعتی آن ، بیش از بُعد هنری آن باشد .