یكی از صنایع دستی تزیینی- کاربُردی ایران "مَرس بافی" نام دارد. از دیر باز به علت شرایط خاص جغرافیایی و آب و هوای منطقه كرمانشاه (به خصوص مناطق پاوه و اورامانات) به تولید و استفاده از یك نوع لباس محلی می پردازند كه مواد اولیه مصرفی آن هم در تار و هم در پود از موی بز به صورت خودرنگ ( شامل قهوه ایی، خاكستری، مشگی و سفید) می باشد و در اصطلاح محلی به نام مَرَس خوانده می شود.
پارچۀ این لباس با دستگاه دو وَردی یا چهار وَردی سادۀ نساجی سنتی بافته می شود. در مناطقی كه عشایر، به تولید می پردازند دستگاه شبیه به جاجیم( افقی) می باشد. مراحل تولید آن بدین صورت است كه موی بز را با دستگاه نخ ریسی ساده با ظرافتی خاص ریسیده و بعد از چله كشی به ابعاد حدود 200 سانتی متر در 10 سانتی متر می بافند. بعد از پایان بافت قطعات باریك به هم دوخته شده و پارچۀ مورد نظر به دست می آید كه پس از بُرش به اندازۀ مورد نظر، لباس محلی مَرَس دوخته می شود. خصوصیت خاص موی بز ضد سرما و گرما، دافع حشرات گزنده بودن و دوام آن می باشد.
