مرد 75 ساله دوبلاژ ایران، در 57 سال فعالیتش ابعاد جدیدی به کاراکترهای بی نظیر سینمایی و تلویزیونی اضافه کرده و با صدای خارق العاده اش جان تازه ای به نقش های غالبا عاشقانه اش دمیده است، نقش های به یادماندنی ای که حتی خودش هم نمی تواند محبوب ترین ها را از میانشان انتخاب کند.
«نمایش فیلم»، «گیشه» و «مخاطب» هر کدام مقولاتی است که در سینمای ایران در هر برهه از شکلی به شکل دیگر درآمده؛ روزگاری شرایط ایجاب می کرد که مخالفانی تمام قد مقابل اکران فیلم های خارجی بایستند و به بهانه رونق گیشه فیلم های داخلی، مخاطبان علاقمند به سینمای جهان را از دیدن آثار خارجی محروم کنند.
«اگر در بازیگری‌ات عشقی نباشد دوام نمی‌آوری، حتی اگر با جان فورد كار كنی» این جمله معروفی است كه جان وین ژوئن ١٩٦٨ در مراسمی گفته بود؛ بازیگری كه به ژانر سینمای وسترن امریكا هویت داده بود، وقتی كه بر پشت اسب می‌نشست و تفنگش را دست می‌گرفت بازیگر می‌دانست كه از او هر كاری بر‌می‌آید.
فیلم هایی که به پشت صحنه سینمای ایران پرداخته اند و در قالب طنز یا جدی بخشی از مراودات را روی پرده آورده اند.
خیلی زیبا نبود یا بی رحمانه تر قضاوت کنیم: اصلا زیبا نبود، اما ستاره بود ستاره ماند، راز ستارگی منحصر به زیبایی نیست چه بسیار چشم و ابروهایی که سینمای امروز ایران را تصرف کردند، اما هیچکدام به محبوبیت نرسیده اند یا حداقل محبوبیت ماندگار نداشته اند، ماندگار ازجنس محبوبیت.
خیلی‌ها عقیده دارند در سینما و تلویزیون‌مان آن‌طور كه باید به جایگاه روحانیون توجه نشده و این قشر خاص به حق خود در این دو مدیوم نرسیدند.
پیتر بردشاو و بقیه منتقدان سینمایی گاردین ستونی دارند به نام guilty pleasure. ترجمه‌اش به فارسی می‌شود چیزی در مایه «لذت گناه‌آلود».
