تجربه همکاری با آنسامبل‌های متفاوت این ویژگی را در او پررنگ‌تر کرده که قادر است با هرگونه ابزاری حرفی از جنس زمان خودش بزند؛ چه وقتی که به عنوان تک‌نواز او را روی صحنه می‌بینیم و چه زمانی که با آنسامبل ایرانی و یا ارکستر مشغول اجراست.
این هنر سنتی و زیبا، تركیبی از چند هنر دیگر از جمله: پیكره سازی، لباس محلی، پاپیه ماشه، نقاشی و ... می باشد.
یكی از صنایع دستی تزیینی- کاربُردی ایران "مُشبّك دوزی" نام دارد. مُشبّك دوزی عبارت است از دوختی كه در آن تمام طرح و یا قسمتی از آن به صورت سوراخ سوراخ و یا مشبك در آید.
هنر گوتیک سبکی از هنر است که از قرون وسطی و در فرانسه آغاز شد. این شیوه هنری که در نیمه دوم سده دوازدهم پا گرفت و تا نیمه قرن پانزدهم میلادی دوام یافت و در همه کشورهای اروپایی متداول شد. هنر گوتیک شامل مجسمه سازی، نقاشی، رنگ آمیزی شیشه‌ها ، نقاشی با آبرنگ روی گچ و دستخط‌ها می شد.
سفیدکاری با گچ که در دوره اشکانیان تکامل یافت نخست پوشش دیواره های خشتی بود به منظور آنکه این دیوارها را از آسیب رطوبت محفوظ بدارد. اما در همان حال خاصیت تزیینی نیز داشت، زیرا از زشتی دیوارهای گلی می کاست و خاصه در زینت دیوارهای آجری و سنگی معمول در دوران بعد یعنی دوره ساسانی نیز بسیار موثر و مفید بود.
یكی از صنایع دستی تزیینی- کاربُردی ایران "مَرس بافی" نام دارد. از دیر باز به علت شرایط خاص جغرافیایی و آب و هوای منطقه كرمانشاه (به خصوص مناطق پاوه و اورامانات) به تولید و استفاده از یك نوع لباس محلی می پردازند كه مواد اولیه مصرفی آن هم در تار و هم در پود از موی بز به صورت خودرنگ ( شامل قهوه ایی، خاكستری، مشگی و سفید) می باشد و در اصطلاح محلی به نام مَرَس خوانده می شود.
آشکار است که بشر تـنهـا در سرزمینی می تـوانست به سودمندی فـلز پـی بـبرد که در آن فـلزات و کانیهـای آنهـا وجود داشته باشد. ایران از لحاظ طبیعی دارای ذخایر بزرگـی از کانـیها است.
