توجّه اسلام به مسئله انفاق، به معناى گدا پرورى و رواج تكدّى‏گرى نیست. زیرا در بسیارى از روایات، از كسانى كه بدون داشتن نیاز، از دیگران درخواست كمك مى‏كنند، مذمّت شده و از سوى دیگر بهترین نوع انفاق، در اختیار قرار دادن ابزار كار به جاى پول دادن، معرفى شده است.

معمولا وقتی که آدم دست و بالش باز است، و معمول چیزهایی که خود و یا خانواده‌اش می‌خواهد می‌تواند تهیه ‌کند، بخشش راحت تر بوده و زندگی سختی خاصی برای تحمل ندارد، بلکه زمانی که دستش خالی و توان تهیه آنچه لازمه زندگیست وجود ندارد، روشن می‌شود که شخص چقدر آدم صبور و با خدایی است.

فایده‏ ى انفاق به خودتان باز مى‏گردد و روح سخاوت را در شما زنده مى‏كند.

گاهى انسان گامى براى خدا بر مى‏دارد و كارى را به نیكى شروع مى‏كند، ولى به خاطر عوارضى از قبیل غرور یا منّت یا توقّع و یا امثال آن ارزش كار را از بین مى‏برد. با منّت، اثر انفاق از بین مى‏رود، چون هدف از انفاق تطهیر روح از بخل است، ولى نتیجه‏ى منّت، آلوده شدن روح مى‏باشد.

یكى از گناهان بزرگ تكدى و سوال و تقاضاى از مردم بدون نیاز است، و در روایات متعددى از این كار، نكوهش شده، در حدیثى از پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله مى‏خوانیم: "صدقات براى افراد بى نیاز حرام است".

آیه 264 سوره مبارکه بقره نمایانگر باطن اشخاصى است كه به قصد ریا و تظاهر انفاق مى‏ كنند.

كسانى كه علاقه زیادى به دنیا دارند، جدایى آنها از دنیا بزرگ‏ترین شكنجه است، ولى اگر انسان در دنیا زاهد باشد و...