امیرمؤمنان على علیه السلام پیشواى بزرگ اسلام و امام اول شیعیان جهان در سال چهلم هجرى یعنى سى سال بعد از رحلت پیامبر خاتم صلى الله علیه و آله و سلم چشم از این دنیاى مادى فروبست و روح بلندپروازش از تنگناى این جهان به ملكوت اعلى بال و پر گشود.
همان طور که همه می دانیم امروز جامعه درگیر دست و پنجه نرم کردن با یک غول هزار سر و دست و پای دنیای تکنولوژی که یکی از آنها ماهواره است شده است که همه دنیا را به هم ریخته و چنگال های نحس خود را در بدنه ی بسیاری از خانواده ها فرو برده است.
پروردگار متعال برای حمایت از یتیم بر بستگان نزدیک او از جمله پدربزرگش واجب کرده در صورت توانایی، نفقه یتیم را بپردازند.
در دین اسلام همان‌گونه که کسب درآمد از هر راهی مجاز نیست، خرج کردن مال نیز در هر راهی درست نیست، یکی از نیکوترین راه‌های مورد تأیید اسلام برای صرف مال، صدقه دادن آن در راه خداست، دادن مال در راه خدا را «تصدّق» و مال داده شده را «صدقه» می‌نامند.
عبد صالح خدا «رجبعلی نكوگویان» مشهور به «جناب شیخ» و «شیخ رجبعلی خیاط» در سال 1262 هجری شمسی، در شهر تهران دیده به جهان گشود. پدرش «مشهدی باقر» یك كارگر ساده بود.
از امام حسن علیه السلام پیرامون بُخل سوال شد؟ در جواب فرمود: «معناى آن چنین است كه انسان آنچه را به دیگرى كمك و انفاق كند فكر نماید كه از دست داده و تلف شده است و آنچه را ذخیره كرده و نگه داشته است خیال كند برایش باقى مى ماند و موجب شخصیّت و شرافت او خواهد بود.»
رزمندگانِ بصیر، نه از درون روحیّه خود را مى بازند، نه توان رزمى خود را از دست مى دهند و نه در اثر فشارها تسلیم مى شوند. فشارها، مردان خدا را وادار به تسلیم نمى كند.
