از حیث سیاسی، افراد گاه به دلیل موقعیت های شغلی، اجتماعی و كاری و ... كه دارند تمایل بیشتری به سفرهای داخل كشور دارند. عموماً از لحاظ بین المللی نیز گاه ورود شهروندان یك كشور به كشور دیگر ممنوع اعلام می گردد.
گردشگری سلامت این روزها تبدیل به یکی از زیرمجموعه های تخصصی صنعت گردشگری شده است که از یک طرف اشتغال زا خصوصاً برای متخصصان کشور مقصد است و همچنین درآمدزایی و ارزآوری بسیاری برای کشوری که میزبان گردشگران خواهان سلامت اند، است.
در سال 1964 از طرف سازمان ملل و براساس پیشنهاد کنفرانس بین المللی ترانسپورت و جهانگردی آن سازمان در رم تعریفی برای جهانگردی به تصویب رسید که بدین شرح است: فرآیندی که شخص یا گروهی به منظور تفریح، بازدید از نقاط دیدنی، معالجه، مطالعه، تجارت، ورزش و یا زیارت به کشوری غیر از کشوری که در آن اقامت دارند، سفر کنند؛ مشروط براینکه حداقل مدت اقامت آنها از 24 ساعت کمتر و از شش ماه بیشتر نباشد.
توسعه بیش از حد گردشگری بدون توجه به اصول پایداری و احترام به محیط (اعم از طبیعی و انسانی) طی سالیان زیاد، موجب شد تا سازمان جهانی گردشگری (UNWTO)،به عنوان بزرگ‌ترین نهاد بین‌المللی گردشگری در دنیا در پی یافتن راهکارهایی برای کاستن از اثرات منفی گردشگری بیفتد.
