«تنهایی اش را دوست دارد و دو دستی به آن می چسبد چون عزت نفسش پایین است.» این دیدگاه اغلب روانشناسان نسبت به افرادی است که به اصطلاح انزواطلب و فاصله گیر هستند.

 بدون شک نباید نقش خانواده را در شکل‌گیری شخصیت افراد به خصوص کودکان نادیده گرفت. کودکی که در هر شرایطی به دروغ گفتن روی می‌آورد، در بزرگسالی  با مشکلاتی مثل عدم اعتماد به نفس، ناتوانی در ابراز وجود و ... تبدیل خواهد شد.

كودك تازه زبان باز كرده، مشغول بازی با میزبان 70 ساله‌تان است. با هم كشتی می‌گیرند، می‌خندند و لبخند را روی لب حاضران می‌آورند. میزبان وانمود می‌كند كه از كودك كم‌زورتر است، به زمین می‌خورد و برای اینكه احساس غرور كودك از این قدرت بیشتر شود، با انرژی بیشتری وارد میدان می‌شود. ناخواسته پایش روی پای پهلوان كوچك می‌آید و در چند ثانیه خنده روی لب همه ‌مهمان‌ها می‌ماسد.

رد پای حضور دنیای مجازی و شبکه های اجتماعی را این روزها می توان در زندگی همه پیدا کرد، با اینکه با وجود این دنیای مجازی به راحتی می توان از حال کسانی که می شناسیم، باخبر شویم اما واقعا چقدر از دوستانمان باخبریم؟ اینکه بدانیم کسی کجاست یا دیشب در کدام رستوران چه غذایی خورده، جزء ارتباط های دوستانه به حساب می آید؟

همانطور که بارها و بارها در مقاله‌های مختلف برایتان از شبکه‌های اجتماعی گفته‌ایم، این اجتماعات به خودی خود نه تنها ضرری ندارند، بلکه گاهی می‌توانند بسیار هم مفید فایده واقع شوند. اما به نظر روانشناسان، چه سن و سالی برای پیوستن به شبکه‌های اجتماعی مناسب است؟