به طور سنتی، آپاندیس به عنوان عضوی غیر ضروری در بدن انسان شناخته می شود. حتی نامش به گونه ای به زائد بودن آن اشاره دارد. (آپاندیس در زبان انگلیسی به معنای ضمیمه، پیوست است.)

آپاندیس لوله ای باریک است که اندازه آن حدودا به اندازه نصف یک مداد است که به صورت جلوآمدگی در روده کور، در ابتدای روده بزرگ قرار دارد.

چارلز داروین عقیده داشت اجداد ما نسبت به ما گیاهان زبر (مانند سبوس گندم( بیشتری می خوردند و به همین دلیل به روده کور بزرگتری برای هضم آن نیاز داشتند.

بنابراین آپاندیس در ابتدا، فضای مفیدی از روده بوده که طی میلیون ها سال فرگشت انسان و عدم استفاده از آن، به تدریج آب رفت و کوچکتر شد.

جانورانی مانند کوالا که مقدار بسیار زیادی برگ هضم ناشدنی می خورند، روده کوری دو متری دارند که بخش عمده آن را آپاندیسی بزرگ تشکیل می دهد.

شکی وجود ندارد که می توان آپاندیس را با عمل جراحی برید و از بدن خارج کرد؛ بدون آنکه عواقب درازمدت مشهودی برای بیمار به دنبال داشته باشد اما توانایی گذراندن زندگی بدون یک چیز، به این معنا نیست که آن چیز کاملا بی استفاده است.

تحقیقات جدید که روده 361 پستاندار را با هم مقایسه کرده است، نشان می دهد که 50 گونه مختلف و کاملا غیرمرتبط در بدن خود آپاندیس دارند. این مسئله به این معنی است که آپاندیس باید حداقل 32 بار به طور مستقل فرگشت یافته باشد که همین نشانگر آن است عملکرد مفیدی برای آن وجود داشته.

در حال حاضر دانشمندان گمان می کنند آپاندیس به عنوان مخزنی اضطراری برای پناه گیری باکتری های روده ای انسان عمل می کند. دریچه باریک این عضو و محل قرارگیری خارج از مسیر آن به این معنی است که عفونت های باکتریایی معمولا وارد آن نمی شوند. (بنابراین پس از آنکه بیماری همچون اسهال تمام باکتری های مضر را از روده شما خارج می کند، باکتری های مفید می توانند دوباره از آپاندیس بیرون آمده و در روده شما مجددا تکثیر شوند.(