در عبور از جاده‌ی زیبای هراز، کمی پایین‌تر از قریه‌ی اسک به سمت آمل، دو دیوار سر به فلک کشیده‌ی سنگی قرار دارد. سمت غرب آن دره‌ها و دامنه‌های وسیع قله‌ی دماوند است که دهکده‌های با صفای رینه، گرنا، آب گرم و امیرآباد چون گل و بوته‌ی رنگارنگ در چین و چروک‌های سنگی به دامن دماوند افتاده‌اند.

دهکده‌ی ییلاقی نوا، با کثرت و فراوانی چشمه سارها که از بن سنگ‌ها و دل کوهسار و از هر نقطه‌ی آن می‌جوشد و جاری می‌شود به چهارسد چشمه معروف است. لطافت هوا و صافی و شفافی آن و طراوت و خرمی گل و سبزه‌اش مخصوصاً در نسیم ملایم و روح نواز بامدادی چنان طرب‌انگیز است که هر تن خسته و دل افسرده‌ای را به وجد و نشاط می‌آورد.

در فرهنگ جغرافیایی ایران از فرهنگ دهخدا، ذیل کلمه‌ی نوا می خوانیم: "نوا، دهی است از دهستان بالا لاریجان بخش لاریجان شهرستان آمل در نه هزار گزی مشرق رینه، در منطقه‌ی کوهستانی سردسیری واقع است و 910 تن سکنه دارد. آبش از چشمه، محصولش لبنیات، شغل مردمش زراعت و گله‌داری است."

نوا دهکده‌ای است سالخورده و قدیمی. از آثار کهن و استوار آن، رونق گذشته به خوبی درک می‌شود. در عمارت‌هایی که با اسلوب اشرافی گذشته ساخته شده، تالارها و ایوان‌های متعدد باقی است و گذشت روزگار، آب و رنگ و جلوه‌ی نقش و نگار طاووس‌های چتر زده و گل و بوته‌های زیبایی را که به در و دیوار تالارها نقاشی شده هنوز محو نکرده است.

حمام بزرگ نوا با ستون‌های بلند سنگی، استوار و پا برجا است و این حمام هم‌اکنون مورد استفاده‌ی اهالی است.