ماه محرم در میان مسلمانان جهان به شیوه های متفاوتی برگزار می شود. شیوه هایی که شاید گاهی نامتعارف به نظر برسند اما خواندنشان برای شما خالی از لطف نخواهد بود.

روز دست شستن از دنیا

در اردن شیعیان روز دهم ماه محرم طبق سنت دیرینه به یاد امام حسین(ع) و یارانش، فقرا و مستمندان را اِطعام‌می‌كنند؛ در این روز اغلب مسلمانان اعم از شیعه و سنی فعالیت‌های روزانه را تعطیل‌می‌كنند و با اقتدا به ام‌سلمه كه با شنیدن خبر شهادت امام (ع) ازكار شست‌وشو دست كشیده‌بود آنان نیز از انجام امور این‌چنین اجتناب‌می‌كنند؛ مسلمانان این كشور در شهر «موته» دركنار مزار شهید جعفر‌طیار به‌صورت رسمی به عزاداری‌می‌پردازند.

آیینی برای تمام ادیان

محرم یک تعطیلی رسمی در هند است که شروع سال اسلامی است. این روز برای بسیاری از کارمندان تعطیل به حساب می آید. در این کشور هندوها و غیرمسلمانان با دیدن سوگواری‌ها و نوحه‌سرایی و محافل حزن متأثر‌شده و با مسلمین همراهی‌می‌كنند و حتی در بعضی شهرها و مناطق، هندوها ساختمان‌هایی ساخته و وقف امام حسین(ع) كرده‌ و به تقلید از مسلمین نام آن‌ها را حسینیه گذاشته‌اند و در آنجا به سوگواری می‌پردازند؛ یكی از نقاط مشترك عزاداری پاكستان و هند شركت مسلمانان اهل سنت در عزاداری‌هاست. رژه همراه ماکتی از آرامگاه امام حسین(ع)، زنجیر زنی، پخش کردن خوراکی بین فقیران، آتش بازی و... از دیگر آیین های محرم در هند است.

مشق شمشیر و مشعل گردانی

شیعیان عراق در سه شب 7، 8 و 9 محرم مراسم مشعل گردانی را اجرا می کنند. این مراسم از روز هفتم ماه محرم شروع می شود و با رجزخوانی هایی همراه بوده و به یادبود سوزانده شدن خیمه های امام حسین علیه السلام و اهل بیت ایشان می گذرد. مراسم "مشق شمشیر" هم بخش دیگری از این برنامه ها است که به نشانه شجاعت و دلاوری یاران امام در کنار سینه زنی ها برگزار می شود.  در این مراسم شخصی نیرومند به تنهایی حدود 20 مشعل روشن را برداشته و می چرخاند و پس از آن به سوی مرقد مطهر امام علی علیه السلام حرکت می کند. این مراسم از دیر باز در نجف وجود داشته است.

عزاداری بدون یک کلام حرف

در پاكستان اهل سنت هم همراه با شیعیان به عزاداری می‌‌پردازند؛ همچنین در شهرهای كراچی، حیدرآباد، كوتری، تخته و میرپورخاص از ایالت سند، روز عاشورا و اربعین حسینی غذاهای مختلفی چون حلیم درست می‌كنند و بین عموم تقسیم می‌كنند؛ این در حالی است كه در شهر كوتری با 95 درصد جمعیت اهل تسنن، در ایام عزاداری امام حسین مجالس باشكوهی برپا می‌شود و مردم در روز عاشورا به سوی امام بارگاه حركت می‌كنند.

در مجالس شیعیان هنگامی كه عزاداری شروع می‌شود تمام شیعیان از خوردن و نوشیدن و سخن گفتن تا پایان مراسم خودداری می‌كنند و كسی كه از این قانون تخلف‌كند، توبیخ می‌شود. در سه كشور لكنهو، بنگال و بنارس كه از كشورهای غیراسلامی هستند مسلمانان و دوستداران اهل‌بیت(ع) در ایام سوگواری محرم، خوردن و آشامیدن را به حداقل می‌رسانند و در مجالس سوگواری به هیچ وجه نمی‌خندند و شوخی‌نمی‌كنند. همچنین در حیدرآباد دكن مسلمانان و هندوهای غیر مسلمان در ایام محرم عزاداری می‌كنند و بزرگان و عزیزان قوم دست و پای خود را با زنجیرهای آهنی بسته و چند نفر از خدمت‌گزاران خود را می‌گمارند كه سر این زنجیرها را بگیرند و آنان را مانند اسیران «به یاد اهل‌بیت امام حسین(ع)» به مجلس عزای امام حسین بكشانند.

مراسم برگزاری محرم (تابوک) در پاریمان اندونزی، بعد از دیدار هلال محرم، از نیمه شب، با آوردن خاک پاک و تمیز رودخانه شروع می شود. افرادی که برای آوردن خاک به رودخانه می‌روند، لباس سپید می‌پوشند. این خاک را در مکانی جمع می‌کنند و روی آن پارچه‌ سپید می‌کشند و آن را “دارگاه”‌‌ (یعنی درگاه امام) می نامند. این دارگاه سمبل مرقد امام حسین (ع) و چادر روی آن، نشانی پاکیزگی، حیات، دلیری و شهادت حضرت امام حسین (ع) در راه خداست.

عزاداری ماه «تابوت»

در اندونزی مردم در ماه‌های محرم و صفر از جشن عروسی و ازدواج خودداری می‌كنند و معتقدند كه ازدواج در این دو ماه نحس است. در جزیره سوماترای اندونزی به عزای حسینی «تابوت» گفته می شود. در جاوه این ماه «سورا (عاشورا)» نام دارد، در آچه «ماه حسن و حسین» گفته شده و در غرب سوماترا مردم پادانگ آن را ماه «تابوئیك» می‌نامند؛ در «پاری‌مان» در روز هفتم محرم نمادی از دست امام حسین(ع) كه در گلدانی نهاده‌شده در معابر و خیابان‌ها گردانده‌می‌شود و صبح روز نهم محرم عمامه‌ای سفید‌رنگ كه «توربان» نامیده‌می‌شود به نشانه عمامه امام حسین(ع) تهیه‌شده و بر سر می گذارند.

تابوت گردانی در میان مردم اندونزی یک رسم قدیمی عاشورایی است. تابوت، یک سازه چوبی است که به حرم مبارک امام حسین(ع) شباهت دارد. این تابوت با اوراق رنگارنگ تزئین می‌شود و مردم در تمام روز دهم محرم آن را بر دوش گذاشته و در کوچه و بازار می‌چرخانند و وقت غروب، در دریا می اندازند. فرو بردن تابوت در آب دریا نشان می‌دهد که برگزاری مراسم محرم به پایان رسیده‌است. تابوت آرام آرام در آب فرو می رود و هنگامی که تاریکی شب فرا می‌رسد، سوگواران بر می‌گردند و زیر زبان ورد گونه می‌خوانند: علی بدایا! علی بدایا! (یعنی یا علی (ع) به داد برس).

مراسم برگزاری محرم (تابوک) در پاریمان اندونزی، بعد از دیدار هلال محرم، از نیمه شب، با آوردن خاک پاک و تمیز رودخانه شروع می شود. افرادی که برای آوردن خاک به رودخانه می‌روند، لباس سپید می‌پوشند. این خاک را در مکانی جمع می‌کنند و روی آن پارچه‌ سپید می‌کشند و آن را “دارگاه”‌ (یعنی درگاه امام) می نامند. این دارگاه سمبل مرقد امام حسین (ع) و چادر روی آن، نشانی پاکیزگی، حیات، دلیری و شهادت حضرت امام حسین (ع) در راه خداست. روز پنجم محرم، ساقه درخت موز را از باغ با یک ضربه شمشیر تیز می‌برند که سمبل بهادری و دلیری و مهارت شمشیر زنی حضرت قاسم (ع) است.

بدون لباس نو

در كشور برمه(میانمار) شیعیان در ماه‌های محرم و صفر به سخنرانی و عزاداری می‌پردازند، ازدواج‌نمی‌كنند، لباس نو نمی‌خرند، حتی تلویزیون هم نگاه‌ نمی‌كنند؛ مردان لباس سیاه می‌پوشند و زنان از آرایش پرهیز‌ می‌كنند.

امساک در عاشورا

در مراكش با فرارسیدن ماه محرم مردم آرایش و تجمل را كنار‌ گذاشته و در روز عاشورا از خوردن غذا خودداری‌می‌كنند و در یك سنت عمومی زكات اموالشان را می‌پردازند. مردم تونس هم در عزاداری‌ها از خوردن غذاهای رنگین اجتناب‌می‌كنند و صبح عاشورا به مزار اموات سرمی‌زنند.

کجاوه طلا در خیابان

در تركیه مسلمانان در ماه محرم به نوحه‌خوانی و زنجیرزنی می‌پردازند و غذایی به نام«افشون» درست‌كرده بین عموم تقسیم‌می‌كنند؛ در عزاداری شهر استانبول گروه‌هایی از اهل سنت به‌ویژه رجال ‌دولتی برای هم‌دردی با شیعیان شركت‌می‌كنند. در برخی مناطق این کشور شیعیان پیراهن سفیدی روی لباس مشکی خود می‌پوشند که به معنی کفن است و نیز نوارهای پارچه‌ای سبز و قرمز رنگی بر پیشانی می‌بندند.

مسلمانان شهرهای «بورت» و «اسبانی» در آمریكای جنوبی کجاوه بزرگی از طلا و نقره با زیباترین نقش و نگار برای عزاداری سیدالشهداء تهیه‌می‌كنند و آن را در روز عاشورا به حركت در‌می‌آورند و در این مسیر بسیاری از مسیحیان و هندوها به مسلمانان ملحق‌می‌شوند و همه پشت سر آن کجاوه قرارمی‌گیرند.

قاشق زنی به سبک سنگال

مراسم عاشورا در سنگال به شکل سنتی است. برای مثال در شب عاشورا مردم سنگال غذایی به نام “کوس کوس”‌ که غذایی است عربی به همراه گوشت گاو، صرف می‌کنند. بعضی‌ها عقیده‌دارند که بعد از غذا باید بشقاب‌ها را روی سرگذاشت، سپس مراسمی مثل قاشق‌زنی که در زمان قدیم در ایران مرسوم بوده‌ است برپا می‌کنند.

زنان لباس مردان را می‌پوشند و کودکان روی صورت خود پودر می‌پاشند و در روز عاشورا که در زبان محلی به “تنخریب”‌ معروف است به اجرای مراسم آیینی می‌پردازند. مرثیه‌خوانی نیز در بین فرقه‌های تیجانیه و قادریه تا اندازه‌ای رواج دارد. روز عاشورا در سنگال تعطیل رسمی است. در این کشور حسینیه، هیئت و یا فاطمیه وجود ندارد و مجالس سخنرانی‌های روز عاشورا در مساجد انجام می‌شود.