پروتزهای دائمی لب انواع مختلفی دارند، از جمله پروتزهای سیلیکونی و نخ های گورتکس که با ایجاد برش های کوچک در گوشه داخلی لب و ایجاد تونل در بافت لب قرار می گیرند. اما مانند هر جراحی دیگری این عمل نیز عوارض و خطرات خاص خود را دارد که شاید بعضی آنها جبران ناپذیر هم باشند.

عوارض این عمل زیاد است!

در رابطه با بزرگ کردن لب به وسیله پروتز، اختلاف نظر زیاد است. عده ای معتقدند قراردادن پروتز در لب به هیچ عنوان نمی تواند زیبایی ماندگاری را ایجاد کند، زیرا هر گونه پروتز در لب می تواند حرکات و حس طبیعی لب را مختل کند یا باعث ایجاد واکنش، التهاب و عفونت شود، طوری که فرد مجبور شود پروتز را خارج کند. بنابراین استفاده از پروتزهای لب به دلیل عوارض نسبتا بالایی که دارند خیلی شایع نیستند.

نمای لب طبیعی نیست!

عمل جراحی پروتز لب در ایران هم توسط بعضی جراحان انجام می شود، اما جراحان باتجربه به تدریج از این کار دور می شوند، زیرا پروتزها چند مشکل ایجاد می کنند.

یکی از خصوصیات مهم پر کننده های لب، حفظ لمس و نمای طبیعی لب است، اما پروتز سیلیکون نسبت به بافت طبیعی لب سفت تر است، بنابراین لمس آن طبیعی نخواهد بود.

علاوه بر این، به دلیل ایجاد کپسول و تحریکات موضعی، حرکات طبیعی لب را هم مختل می کند. لب یک عضو بسیار متحرک است و عضلات آن باعث جابه جایی پروتز و تحریکات متقابل می شود.

بنابراین قرار دادن پروتز در لب با پروتزهای سیلیکونی سینه، گونه، چانه و... تفاوت دارد و عوارض آن بسیار شایع تر است.

برای حجم دهی به لب ها بیشتر از پرکننده های موقت استفاده می شود.

جراحی چگونه انجام می شود؟

برای قرار دادن پروتز، قسمت داخلی لب برش داده شده و در لابه لای عضلات لب تونل ایجاد می شود. سپس پروتز را داخل این تونل می گذارند.

این جراحی هم با بیهوشی عمومی و هم با بی حسی موضعی قابل انجام است. اگر فضا و تونل ایجاد شده در لب مناسب نباشد، احتمال جابه جایی زودرس پروتز وجود دارد، اما در بلندمدت بعد از تشکیل کپسول به دور پروتز معمولا دیگر جابه جایی صورت نمی گیرد.

همچنین با افزایش سن، شل شدن نسبی عضلات و افتادگی لب ها ممکن است پروتز باعث بد فرمی لب شود. در مورد احتمال حساسیت نیز باید گفت که حساسیت نسبت به سیلیکون خیلی کم است، اما احتمال آن وجود دارد.

اگر هم فرد از گذاشتن پروتز پشیمان شود، می تواند آن را خارج کند، اما باید بداند که مقداری تخریب بافتی خواهد داشت، زیرا حین باز کردن فضا برای گذاشتن پروتز تخریب نسبی بافت صورت می گیرد و موقع برداشتن پروتز نیز خارج کردن کپسول تشکیل شده در اطراف پروتز خود باعث درجاتی از بدشکلی لب می شود.

درد و ورم آن چقدر است؟

پروتز لب اگر عارضه ای ایجاد نکند، یک روش دائمی برای حجم دهی به شمار می آید، اما معمولا به علت عوارض و نتایج غیرمترقبه ای که ممکن است اتفاق بیفتد، بیمار خواهان درآوردن آن می شود. در غیر این صورت اگر عارضه ای ایجاد نشود و بیمار راضی باشد، نیازی به در آوردن آن وجود ندارد.

لازم به ذکر است که هر نوع دستکاری در لب با درد و ورم همراه است، اما این حالت ها موقتی هستند. در واقع درد این جراحی خفیف و ورم آن نسبتا شدید است که معمولا تورم اولیه، طی یک تا سه هفته از بین می رود.

استفاده از نخ گورتکس نیز برای حجم دهی به لب تقریبا با همین روش جراحی انجام می شود، اما معایب کمتری نسبت به پروتزهای سیلیکونی دارد، گرچه این روش نیز عوارض خاص خود را دارد.

بهترین پرکننده لب کدام است؟

به طور خلاصه پر کننده های بدن یا همان فیلرها باید مشخصات متعددی داشته باشند، از جمله اینکه غیرسمی باشند، با بدن سازگار باشند یعنی بدن آنها را پس نزند و واکنش نشان ندهد، زمان بقای نسبتا طولانی داشته باشند اما بهتر است پابرجا و دائمی نباشند، در صورت پشیمانی بیمار امکان برداشت آنها وجود داشته باشد، بهتر است از بدن خود فرد برداشته شوند، تزریق شان در داخل بدن بی خطر باشد، ماندگاری شان در بدن باعث مشکلات بعدی نشود، هزینه شان بالا نباشد و ... .

در مورد دستگاه های خانگی حجم دهنده لب نیز باید گفت که هر نوع مکش یا فشاری روی بافت بدن باعث التهاب می شود. استفاده از این دستگاه ها روی بافت لب نیز باعث ایجاد تورم و افزایش آب میان بافتی در آن ناحیه می شود، بنابراین تاثیر آنها موقتی است و دائمی نخواهد بود.

پرکننده های موقت گزینه بهتر

در حال حاضر برای حجم دهی به لب ها بیشتر از پرکننده های موقت استفاده می شود. برای این پرکننده ها نیز ترکیبات مختلفی معرفی شده اند که بهترین و کم عارضه ترین آنها ترکیبات تشکیل شده از هیالورونیک اسید هستند. این ماده به صورت صنعتی از باکتری مشتق می شود. در این زمینه می توان به «ژوویدرم» و «رستیلن» اشاره کرد که هر دو تایید شده FDA (سازمان غذا و دارو) هستند.

ترکیبات دیگری هم برای این منظور وجود دارد، از جمله زیدرم، کازمیدرم، هیلافورم، درمالوژن، آلودرم، سینترا و... که هر کدام ترکیبات صنعتی ساخته شده از بافت های مختلف بدن انسان و حیوان هستند.

به طور کلی ترکیباتی که آزمایش شان را پس داده اند و موقتی و مورد تایید هستند کمترین عارضه را ایجاد می کنند، اما آنهایی که به طور دائمی داخل لب باقی می مانند، مثل ژل های پولی آمید متاسفانه عوارض بسیار زیادی دارند و امروزه تقریبا کنار گذاشته شده اند.

در گذشته حتی از سیلیکون مایع هم به عنوان پرکننده لب استفاده می کردند که آن نیز امروزه به دلیل عوارض زیادش کنار گذاشته شده است.

جراحی پروتز یک جراحی حساس، دقیق با محاسبات ریاضی در صورت است و هر شخص با یک بار گذاشتن و خارج کردن پروتز، انگار یک کوپن خود را می‌سوزاند

حجم دهی به لب با بافت طبیعی بدن

بافت های طبیعی بدن بهترین گزینه برای پر کردن لب ها به شمار می آیند. در این زمینه می توان به تزریق چربی گرفته شده از بدن خود فرد اشاره کرد، اما متاسفانه ماندگاری این روش تقریبا صفر است و چربی جذب می شود.

به جای تزریق چربی می توان قسمتی از بلوک چربی را از زیر پوست برداشت و در داخل لب پیوند زد. در این روش لایه سطحی پوست (اپیدرم) برداشته می شود و لایه زیرین آن که درم نام دارد همراه با لایه ای از چربی برای پیوند به لب استفاده می شود.

همچنین می توان برای بزرگ کردن لب ها از بافت فاشیایی بدن مثل فاشیای عضلات استفاده کرد. برای مثال حین لیفت صورت می توان از لایه سطحی عضلات روی صورت برای پیوند زدن به لب ها استفاده کرد.

علاوه بر این از کپسول تشکیل شده دور پروتز سینه نیز می توان برای پیوند به لب استفاده کرد. در واقع گاهی اوقات دور پروتز سینه کپسول تشکیل می شود و ممکن است لازم باشد پروتز تعویض شود. در این موارد به جای اینکه کپسول دور انداخته شود، می توان از آن برای حجم دهی به لب استفاده کرد.

همچنین می توان از کاشت فیبروبلاست و روش های دیگر هم بهره برد که البته هنوز در ایران از آنها استفاده نمی شود و مزیت شان نسبت به بقیه بافت های بدن اثبات شده نیست.

جراحی پروتز، جراحی کوچکی نیست

اساس طراحی پروتزها برای اصلاح نواقص زیبایی و طبیعی‌کردن صورت است و اشخاص نباید آن را با مدل کفش و لباس و ماشین اشتباه بگیرند.

جراحی پروتز یک جراحی حساس، دقیق با محاسبات ریاضی در صورت است و هر شخص با یک بار گذاشتن و خارج کردن پروتز، انگار یک کوپن خود را می‌سوزاند.

خیلی‌ها به‌رغم داشتن صورت طبیعی و قابل قبول جامعه و عرف، باز هم سعی می‌کنند صورت خود را به تیغ جراحی بسپارند و اجازه دهند شکل پروتز برایش تعیین تکلیف کند.

وظیفه اصلی شخص طالب این نوع جراحی‌ها پیدا کردن پزشک فوق تخصص مربوطه است تا قبل از جراحی مشاور صادقی باشد، دانش تجربه داشته باشد، انواع خطرات و ضررهای معمول را عنوان و از میان همه اقدامات، کم‌خطرترین و کم‌عارضه‌ترین را پیشنهاد کند.

جراحی پروتز مطلقا جراحی کوچکی نیست و نیازمند محاسبه دقیق علمی،‌ آمادگی جسمی، روحی و روانی بیمار، توان جراح و وجود اتاق عمل مجهز با شرایط بیهوشی استاندارد است.