یكی از صنایع دستی تزیینی- کاربُردی ایران مَقنعه بافی نام دارد. مقنعه قطعه پارچه ای است از جنس نخ پنبه ای یا ابریشمی به ابعاد حدود 1×1 متر به عنوان سَر پوش زنان شهر های جنوبی كشور، بافت آن به وسیله دستگاه نساجی  صورت پذیرفتـــــه و معمولاً یك رنگ بافته می شود.

شهرهای بهبهان و شوشتر و استان خوزستان مركز بافت این نوع ازمقنعه می باشند. مادام دیولافوا در توصیفی كه از زن عرب خوزستانی یك قرن پیش دارد، وی را چنین توصیف می كند: «زنها با پیراهن قرمز به كنار رود می آیند، سر و بدنشان را با عبای نیلی پوشانده اند و پارچه ای قهوه ای به دور سرشان پیچیده اند. همه آنها موهایشان را روی پیشانی چیده و در دو طرف بافته اند».

نوعی روسری مخصوص نیز به نام شیله در خوزستان است كه از پارچه های نخی و ابریشمی تهیه می شود و به شكل مقنعه بر سر بسته می شود و سر و سینه را می پوشاند. رنگ این روسری سیاه است و معمولاً دو نوع است؛ شیله مخصوص فصل زمستان كه ضخیم بافته می شود و شیله ویژه تابستان كه پارچه آن نازك انتخاب می شود. زنان ثروتمندی كه برای تزیین سر و گردن خویش از مهره ای به نام قابچی استفاده می كنند، از شیله های نازك تر استفاده می كنند تا از ورای آن مهره تزیینی دیده شود.

شیله به وسیله قلابی از جنس طلا و یا نقره- كه چلاب نام دارد- روی سر محكم می شود. معروف ترین نوع شیله، فوطه نام دارد. شیله ای كه از الیاف كتان بافته می شود و بلبول نامیده می شود ویژه استفاده در فصل تابستان است. همچنین باید از نوعی مقنعه به نام محنكه یاد نمود كه در گذشته (۵۰ سال پیش) مورد استفاده زنان بوده است. شیله «جز» نیز از نوع مرغوب روسری زنان عرب خوزستان است.