موج سواری با کمک کایت که همچنین تخته سواری با کایت هم نامیده می شود، با کمک یک کایت یزرگ انجام می شود که موج سوار را که بر روی یک تخته کوچک سوار است بر روی آب می کشد.

فرد کایت سوار از یک تخته مخصوص که دارای جای پا می باشد استفاده می کند و بدین وسیله می تواند قدرت حرکتی کایت را کنترل کند ، این ورزش هنوز در مراحل ابتدایی شکل گیری است ، اما به سرعت در بین مردم محبوبیت می یابد ، در سال ۲۰۰۶ تعداد افراد کایت سوار حدود ۱۵۰۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰۰ نفر تخمین زده می شد.

این ورزش به دلیل ابداعاتی که در طراحی کایت ، سیستم های رهایی ایمنی و ساختار آن صورت گرفته است ، از امنیت بیشتری برخوردار است. بسیاری از تکنیکهای حرکت در این ورزش ، مناسب برای کایت سواران و شرایط مختلف می باشد، تکنیکهایی همچون حالت تعقیب ، حالت آزاد ، پرش و دویدن.
موج سواری با کمک کایت یکی دیگر از اشکال ورزشهای تلفیقی است که شامل تخته اسکیت سواری با کمک کایت ، اسکیت روی برف با کمک کایت ، پرش با کایت و ... می شود که در تمامی آنها از نیروی حرکتی کایت برای راندن تخته ها در دریا استفاده می شود.

تاریخچه:

استفاده از کایت برای راندن برای اولین بار در قرن سیزدهم به چینی ها نسبت داده می شود.در دهه ۱۸۰۰ میلادی ، جورج پوکوک کایتهای بزرگی را برای راندن بر روی زمین و قایق ها بر روی آب مورد استفاده قرار داد که برای کنترل آن از یک سیستم کنترل ۴ خطه استفاده می کرد ، سیستمی مشابه با چیزی که امروزه از آن استفاده می شود. هم ارابه ها هم قایق ها می توانستند جهت خود را تغییر داده و در مسیر باد حرکت کنند.

کایتها می توانستند برای یک مدت مداوم در هوا پرواز کنند، هدف از این کار استفاده از نیروی کایت به جای نیروی اسب برای حرکت بود تا بدین وسیله از دادن مالیات برای اسب که در آن زمان رایج بود ، خلاصی یابند. در سال ۱۹۰۳ ، ساموئل کودی که پیشکسوت فن هوانوردی بود ، کایتهای مخصوص پرواز انسان را ساخت و موفق به عبور از کانال انگلیسی با یک قایق کوجک از جنس کتان شد که با نیروی کایت حرکت می کرد.

در اواخر دهه ۱۹۷۰ تولید انواع کایتهای کولار و سپس اسپکترا و همچنین کایتهای قابل کنترل دیگر که کارایی بالا داشتند ، باعث گردید تا از نیروی کایت برای کشش استفاده گردد. در سال ۱۹۷۸ کایت فلکسی فویل که ساخته «یان دیز» بود قایق تورنادو را با سرعتی بالغ بر ۴۰ کیلومتر در ساعت کشید .
در دهه ۱۹۸۰ تلاشهایی برای حرکت با کایت صورت گرفت و موفقیتهایی هم در اسکیت روی یخ ، اسکی روی برف، اسکی روی آب و اسکیت با کمک کایت بدست آمد.

دو برادر با نامهای برونو لگاگنوس و دومینیک لگاگنوس اهل سواحل آتلانتیک در فرانسه در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ طراحیهایی برای کایتهای مخصوص موج سواری انجام دادند و بالاخره در نوامبر ۱۹۸۴ اولین کایت که قابلیت باد شدن را داشت به نام خود ثبت کردند و این اختراع تاکنون توسط بسیاری از شرکتهای سازنده کایت مورد استفاده قرار گرفته است .

رکوردهای سرعت:

در حال حاضر بیشترین رکورد در ارتفاع بالای ۵۰۰ متر (۱۶۴۰ پا) متعلق به الکساندر کازرگو می باشد که سرعت در این رکورد ۷/۸۸ کیلومتر در ساعت (۹۲/۴۷گره) بوده است.

محدودیت ها:

موج سواری با کایت در بعضی مناطق محدود یا ممنوع شده است . این محدودیتها معمولاً برای امنیت ، جلوگیری از ترافیک در سواحل و همچنین ضعف در آموزش این ورزش می باشد. هنگامیکه ورزشکاران این رشته سازماندهی شوند، این محدودیتها هم برداشته می شوند. یکی از دلایلی که ورزشکاران حرفه ای نگرانی بیشتری در مورد ایمنی و کیفیت بالای تجهیزاتشان دارند این است که دچار ممنوعیت و محدودیت در ورزش مورد علاقه شان نشوند.

معمولاً تمامی مناطق علامت مخصوصی برای ممنوعیت این ورزش ندارند. فقط شما می توانید با شنیدن صدای نگهبان پارک یا غریق نجات و یا دیگر مقامات مسئول از محدودیت و ممنوعیت انجام این ورزش در آن منطقه اطلاع یابند. بنابراین اگر شما موج سوارانی را در یک منطقه مشاهده کردید ، احتمالاً در آن محدوده ، ممنوعیتی برای انجام این ورزش وجود ندارد. هنگامی که وارد یک منطقه جدید می شوید حتماً پیش از انجام هرگونه ورزش در مورد محدودیتهای آن منطقه سوال کنید . این سوال ساده به شما کمک می کند که با استرس کمتری ورزش خود را انجام دهید و برخوردهای کمتری با مقامات و مسئولان آن منطقه خواهید داشت . اگر ورزشکاران دیگر به شما توصیه هایی کردند ، مثلاً از یک اندازه خاص کایت استفاده نکنید، به حرف آنان گوش کرده و جای خود را به نقطه مناسبتری تغییر دهید. در صورت عدم توجه به این توصیه ها شاید حوادث و تصادفاتی برای شما اتفاق بیفتد.

تجهیزات:

برای انجام موج سواری با کمک کایت ، چندین وسیله اصلی مورد نیاز می باشد.

الف) کایت ها با علائم(LEI(R) ، BOW(L) ، Foil(T در بازار موجود می باشند. در حالت کلی کایتها به دو شکل کلی موجود می باشند:

کایتهایی که قابلیت باد شدن دارند (Leading dge inflatables) و کایتهایی که دارای صفحات معمولی می باشند (Foil kites).

کایتهایی که قابلیت باد شدن دارند به عنوان کایتهای LEI یا کایتهای C شکل هم شناخته می شوند و غالباً از جنس نایلون مقاوم در برابر پارگی ساخته می شوند که لبه های آنها قابلیت باد شدن دارند . این قابلیت باد شدن ، به کایت شکل خاصی می دهد و مچنین در صورت سقوط کایت در آب ، آن را غوطه ور نگه می دارد . کایتهای LEI محبوبترین انتخاب در میان اغلب ورزشکاران این رشته می باشند زیرا عکس العمل حرکتی آنها سریع و به راحتی قابل کنترل می باشند و در صورت سقوط در آب به سرعت می توان آنها را دوباره به پرواز درآورد.اگر یک کایت LEI با شدت زیاد به سطح آب یا زمین برخورد کند ، بادکنکهای ان می ترکند و یا کایت پاره می شود.

در سال ۲۰۰۵ کایتهای BOW (که با عنوان کایتهای Flat LEI هم شناخته می شوند.)با لبه هایی از جنس کرباس ساخته شدند که لبه های انها دارای ابزار کنترل می باشند . این قابلیت باعث می شود که زاویه حرکتی کایت بیشتر تنظیم گردد و بنابراین میزان و گستره سرعت بوجود آمده از کایتهای LEI پیشین بسیار بیشتر خواهد بود. به آسانی می توان قدرت این کایتها را کنترل کرد به همین دلیل قابلیت ایمنی آنها بالاست. همچنین این کایتها میزان بیشتری از باد را در مقایسه با کایتهای C شکل مورد استفاده قرار می دهند. قابلیت تنظیم زاویه پرواز کایت باعث می شود که در هنگام سقوط در آب با سرعت بیشتری دوباره به پرواز دربیایند. کایتهای BOW در میان ورزشکاران مبتدی و حرفه ای رشته موج سواری با کایت از محبوبیت بیشتری برخوردار می باشند. اغلب سازندگان کایتهای LEI در سال ۲۰۰۶، گونه ای از کایتهای BOW را تولید کردند.

ب) کایتهای Foilهم معمولاً به طور استاندارد دارای کیسه های هوایی می باشند تا بتوان بدین وسیله آنها را به پرواز درآورند و همچنین دارای ابزارهایی برای مهار و نگهداری کمان کایت در حین پرواز می باشند که از این نظر مشابه پاراگلایدر می باشند، اینگونه از کایتها معمولاً بصورت ساختار کیسه هوایی باز یا بسته طراحی می شوند. کیسه های هوایی باز معمولاً با کمک جریان هوای ثابت که درون مجراهای هوایی دمیده می شود، باد می شوند اما در صورت سقوط در آب معمولاً پرواز مجدد آنها غیر ممکن است زیرا زود خیس می شوند و امکان باد کردن آن ها وجود ندارد.

کیسه های هوایی بسته تقریباً شبیه به کیسه های هوایی باز هستند با این تفاوت که آن ها را در خود نگه می دارند و در نتیجه کایت متورم به نظر می رسد. در صورت سقوط کایت در آب ، امکان پرواز مجدد آن راحت تر می باشد ، یک ابزار کشنده ثابت که در قسمت انتقال قدرت تعبیه شده است این کار را ساده تر کرده است.