گرچه پروتز سینه اصولاً جزو لوازم پزشكى با عمر محدود طبقه‌بندی می‌شود (كلاس ٣)، با توجه به آمار و ارقام می‌توان در نظر داشت كه این اجسام اصولاً براى حضور طولانى در بدن انسان طراحى و ساخته شده‌اند و به همین دلیل پروتز سینه می‌تواند براى دهه‌ها در بدن یک خانم باقى بماند و تا وقتى مشكلى براى آن پیش نیامده (از جمله پارگی) احتیاجى به تعویض یا خارج كردن ندارد.
١- تشخیص پارگی پروتزهای آب نمكى (سالین) بسیار ساده است: بیمار یک روز ناگهان متوجه كوچكى قابل‌توجه یک سینه می‌شود! درمان نسبتاً آسانى در پیش است: جایگزینى با پروتزهای جدید و گاه لیفت سینه؛ اما احتمال وقوع پارگی با این پروتز كلاً بالاست و تا ١٠٪ این‌ها ظرف ده سال اول دچار پارگی می‌شوند و این رقم در سال‌های بعد تصاعدى افزایش میابد
٢- پروتزهای با ژل سیلیكون مایع (غیر چسبنده) در صورت پارگی می‌توانند مشكلات قابل‌توجهى به ارمغان آورند. گرچه در صورت پارگی كیسه خارجى، سیلیكون مایع می‌تواند تقریباً به هر نقطه از بدن مهاجرت نماید، در اكثریت قاطع موارد سیلیكون در ناحیه سینه و یا زیر بغل محدود می‌ماند. بد شكلى و بروز توده خارج محدوده‌ی پروتز می‌تواند از علائم پارگی باشد، گاهى بزرگى غدد لنفاوى زیر بغل (گرانولوم) از تظاهرات پارگی است. این پروتزها خوشبختانه امروزه به ندرت استفاده می‌شوند و کمپانی‌های معتبر ساخت آن را متوقف کرده‌اند ولى در گذشته تا ٢٥٪ این‌ها ظرف ١٥ سال دچار پارگی می‌شدند كه اكثراً هم بدون علامت یا پارگی ساكت یا مخفى بود (پارگی داخل كپسولى).
٣- پروتزهای با ژل چسبنده (كوهسیو) امروزه شایع‌ترین پروتز مورد استفاده در جهان محسوب می‌شوند و با طراحى کیسه‌های بهتر و مقاوم تر ریسک پارگی در آن‌ها به شدت كاهش یافته است. مطالعه‌ای كه در سال‌های ٢٠٠٣ -٢٠٠٩ تحت نظر سازمان غذا و داروى آمریكا روى پروتزهای منتور انجام شد ریسک پارگی ظرف ٦ سال را ١/١ درصد اعلام كرد كه با گذشته بسیار متفاوت است. پارگی این پروتزها در اكثریت قاطع موارد داخل كپسولى و بدون علامت بوده و معاینه فیزیكى براى تشخیص آن ناکافی است (كمتر از ٣٠٪) دقیق‌ترین وسیله تشخیص پارگی آن ام آر آى است. (بالاى ٨٥ ٪) در حال حاضر پروتكل تشخیصى یكسانى براى بررسى درازمدت خانم‌های داراى پروتز سیلیكونى در سطح جهانى وجود ندارد. گرچه در آمریكا استفاده از ام آر آى هر سه سال توصیه شده است، در اروپا این برخورد بسیار تهاجمى تلقى می‌شود و اكثر بیماران با سونوگرافى دوره‌ای تعقیب می‌شوند و از ام آر آى براى تأیید موارد مشكوک استفاده می‌شود؛ اما اینكه چرا یک پروتز باید پاره شود:
مشكل را می‌توان در سه سطح زمانى بررسى كرد:
١- ساخت:
یعنى قبل از عمل جراحى مشكلى بسیار جزئى در كیسه پروتز به وجود آمده كه از چشم كمپانى سازنده دورمانده.
٢- كارگذارى:
استفاده از برش‌های خیلى كوچک باعث خواهد شد تا جراح حین جاگذارى پروتز فشار بیش از حد به آن وارد كند یا برخورد اجسام تیز حین عمل با پروتز می‌تواند باعث پارگی گردد (معمولاً این پارگی‌ها خیلى سریع خود را نشان می‌دهند- ١-٣ ماه-).
٣- گذر زمان و تغییرات شیمیایى روى كیسه و تداخل با نسج بدن:
پروسه‌های تخریبى و فرسایشى تدریجى همراه با تروماى فیزیكى مكرر (ضربه‌ها). كه به نظر اكثریت موارد در این كلاس قرار می‌گیرند. در خاتمه باید توجه داشت كه پروتز سینه وسیله ایست كه باید درازمدت در بدن بماند و مشكلات پیش‌آمده توسط آن و امنیت كمپانى سازنده نیز باید در مطالعات طولانى و بالاى ده سال نشان داده شود به همین دلیل استفاده از برندهاى باسابقه و قدیمى منطقى‌تر به نظر می‌رسد. هنوز مشكل استفاده از پروتزهای ارزان‌قیمت پى آى پى فراموش نشده است!
