درختچه های مقاوم در کنار باغهای خشک شهر را که دیده اید,”ارغوان” می نامند یا همان ارغون. از دوران بسیار قدیم درخت ارغوان برای لوده بافی درختچه ای که ترکه های قهوه ای و برگهای سبزوگرد کوچک و گلهای خوشه ای بنفش زیبایی در اردیبهشت میدهد با کمی آب خوردن چنان انعطافی با دستان هنرمندان قدیم به سبدی تبدیل میشد بنام”لوده”(Lode)

لوده در سنت به معنی سبد بزرگی است كه برای محل میوه استفاده می شود. لوده بافی كه در گذشته جز مشاغل شهر بوده و از جمله صنایع دستی ای می باشد كه از طریق آن مردم به امرار معاش می پرداختند. در حال حاضر نیز چند تن از با تجربه ها و قدیمی های این حرفه به لوده بافی مشغول هستند.

لوده بافی قبل از اینكه كه یك منبع در آمد باشد. جز هنرها و صنایع برتر دستی شهر می باشد كه دارای ظرافت های خاص خود می باشد. لوده ها از به هم بافتن چند تركه ( چوب ) ایجاد می شوند. این لوده ها چنان بافته می شوند كه چندین برابر استحكام چوبی كه با آن بافته می شود استحكام دارد و از نظر زیبایی نیز شكل هندسی متفاوتی دارد كه بر زیبایی آن افزوده است.

چوب لوده ها از تركه ارغوانی ( تركه ارغانی ) می باشد كه بعضی از لوده باف ها آن را در خانه یا در باغ خود می كاشتند و البته بعضی هم آن را می خریدند و به صورت دسته های بزرگ چیده و به حجره هایشان می آورند. ابتدا برگ ها را از تركه ها جدا می كنندو در حالی كه هنوز چوب ها نرم هستند ، مشغول به بافتن یك لوده ( سبد ) می شوند. تماشای هنرمردانی كه با حوصله و صبر به بافتن این لوده ها اقدام می كنند ، خالی از لطف نیست.