تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که در نزدیکی خیابان‌های شلوغ و پر سر و صدا سکونت دارند، بیشتر به دلیل مشکلات جسمی به بیمارستان مراجعه کرده و بستری می‌شوند.

پزشکان معتقدند زندگی در مناطق پرترافیک با آلودگی صوتی بالا می‌تواند امید به زندگی را کاهش داده و خطر سکته مغزی را افزایش دهد.

متخصصان انگلیسی با مقایسه میزان آلودگی صوتی، تعداد موارد فوت شده و تعداد پذیرش بیماران در سراسر لندن متوجه شدند احتمال فوت ساکنان مناطقی که آلودگی صوتی ناشی از تردد در خیابان‌ها و جاده‌ها در آنجا در طول روز از 60 دسی‌بل بالاتر است، 4 درصد بیشتر از ساکنان مناطقی است که میزان سروصدا در آنها کمتر از 55 دسی‌بل برآورد شده است.

طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت، 55 دسی‌بل استاندارد در نظر گرفته شده است که میزان سروصدای فراتر از این آستانه، برای سلامتی مشکل‌زا خواهد بود.

همچنین ساکنان مناطقی که میزان سروصدای آن بالاتر است، 5 درصد بیشتر احتمال دارد به دلیل ابتلا به سکته مغزی روانه بیمارستان شوند که البته این رقم در افراد مسن 9 درصد است.

علاوه بر این میزان سروصدای رفت و آمد در معابر و جاده‌ها به هنگام شب نیز که 55 تا 60 دسی‌بل است، با افزایش 5 درصدی خطر سکته مغزی در میان افراد مسن مرتبط است.

یک تحقیق در شهر یزد

طی یک تحقیق، ارتباط بین آلودگی صوتی و عوارض ناشی از آن در ابعاد جسمانی و روانی بررسی شد.

ابتدا میزان آلودگی صوتی وسایل نقلیه در خیابان های اصلی شهر یزد با استاندارد ایران در سال 1381 تا 1382 مقایسه شد.

نتایج مبین این مطلب است که کلیه مناطق اندازه گیری از لحاظ استاندارد ایران، جزء مناطق مسکونی- تجاری بوده و از نظر میزان آلودگی صوتی از حد استاندارد بالاتر (60 دسی بل) هستند.

سپس با روش بررسی پرسشنامه ای، میزان و نوع عوارض آلودگی صوتی ناشی از وسایل نقلیه و وضعیت سلامت عمومی شهروندان بررسی شد.

گروه های مختلف از نظر میزان شدت صدای محیط و عوارض عمده آلودگی صوتی از جمله اختلال در تمرکز حواس ، اختلال در گفت وگو، اختلال در خواب، هیجان و اضطراب، سردرد و سرگیجه، خستگی زودرس و ضعف عضلانی مورد بررسی قرار گرفتند.

همچنین در پرسشنامهGHQ ، ابعاد مختلف سلامت عمومی در بین چهار گروه مختلف شامل کارکنان دانشگاه یزد، مغازه داران خیابان های شلوغ، مغازه داران خیابان های خلوت و ماموران راهنمایی و رانندگی مورد پرسش قرار گرفت.

در این بررسی از 254 فرد پرسش شونده، 200 پرسشنامه قابل استناد بود.

بررسی نتایج نشان داد که از لحاظ میزان شدت صدای ترافیک و عوارض آلودگی صوتی در کلیه گروه های پرسش شونده، ماموران راهنمایی و رانندگی بیشترین گروه متاثر از صدای ترافیک و دانشگاهیان کمترین افراد از لحاظ تاثیر صدای ترافیک بودند.

همچنین از لحاظ وضعیت سلامت عمومی در مورد افسردگی و نمره کلی بین گروه های مختلف، تفاوت معنی دار در سطح احتمال 5 صدم مشاهده شد، ولی در سایر زیر مقیاس ها (نشانه های بدنی، اضطراب و بی خوابی) بین گروه های مختلف، تفاوت معنی داری در سطح احتمال 5 صدم وجود نداشت.

در نظرسنجی کلیه گروه ها، صدای موتور سیکلت، به عنوان آزار دهنده ترین صدای خیابان در این شهر معرفی شد.

وضعیت آلودگی صوتی تهران، در حد خطر است

علی محمد شاعری، رئیس ستاد محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران چندی پیش طی مصاحبه ای اعلام کرد: «آلودگی صوتی در شهر تهران 15 تا 25 دسی بل فراتر از حد مجاز است، یعنی شهر تهران در شرایط اضطرار آلودگی صوتی قرار دارد.

در حال حاضر، بیشترین سهم آلودگی صوتی در کلانشهر تهران ناشی از سیستم حمل و نقل موتوری است، به طوری که موتورسیکلت ها به میزان 83 دسی بل آلودگی صوتی تولید می کنند.

60 درصد وسایل حمل و نقل جاده ای را خودروهای سواری در بر می گیرد. در خیابان‏ها و اتوبان های شهر تهران حدود 50 درصد خودروهای سواری، صدایی بالاتر از 81 دسیبل ایجاد می کنند.

طبق آمارهای بدست آمده در شهر تهران، سهم انتشار آلودگی صدا توسط موتورسیکلت ها 49 درصد، خودروهای سواری 30 درصد، ماشین های سنگین 20 درصد و اتوبوس های شرکت واحد یک درصد اعلام شده است.

منطقه 9 تهران دارای بیشترین آلودگی صوتی در سطح شهر است. میزان تراز صدا در این منطقه در دوره زمانی روز تقریبا 76 دسیبل و در شب 75 دسیبل است که از علل اصلی میزان بالای آلودگی صوتی در این منطقه می ‏توان به وجود میدان آزادی، تردد خودروها و موتور سیکلت ها و همچنین استقرار فرودگاه مهرآباد اشاره کرد.

منطقه 14 دومین منطقه آلوده و منطقه 19 سومین منطقه آلوده به لحاظ صوت در شهر تهران است.

به منظور مدیریت و کنترل آلودگی صوتی، راهکارها و روش‏ های فنی و مدیریتی مختلفی وجود دارد که از آن جمله می توان به نوسازی و جایگزین کردن خودروهای فرسوده، استفاده از سدهای آکوستیکی، جلوگیری از تردد خودروهای سنگین غیر استاندارد و با آلودگی صوتی غیر مجاز در خیابان‏ها به هنگام شب و استفاده از پوشش گیاهی مناسب اشاره کرد.

کنترل آلودگی صدای ناشی از فعالیت های صنعتی، عمرانی و خدماتی، جلوگیری از انتشار آلودگی صدا ناشی از ساختمان در فعالیت های صنعتی، گسترش شبکه پایش آلودگی صوت و ارائه هشدارهای لازم، افزایش اطلاع و آگاهی شهروندان به منظور کنترل، کاهش و مقابله با آلودگی صوتی، الزام به رعایت مبحث 19 در ساخت و سازها و منوط نمودن پایان کار به رعایت استانداردهای آلاینده های صوتی از دیگر راهکارهای کاهش آلودگی صوتی در شهرهاست.

انتقال فرودگاه مهرآباد، نصب دیوارهای جاذب صوتی در حاشیه راه آهن داخل شهر، احداث پارکینگ بیشتر برای جلوگیری از ترافیک، ساماندهی مشاغل مزاحم صنعتی و طراحی سطوح کاربری‏ها بر اساس میزان تولید آلودگی صوتی از راهکارهای دیگری است که می توان برای کاهش میزان آلودگی صوتی عنوان کرد.

یکی از ابعاد مهم و تاثیرگذار در بهبود کیفیت زندگی و محیط زیست شهری، بحث کاهش آلودگی صوتی است که می تواند تضمین کننده سلامت شهروندان و ایجاد شادابی و نشاط در آنها باشد.»