مجموعه کتاب‌های «سیاره تنها» (Lonely Planet) که در جهان به عنوان مرجع مهمی در حوزه گردشگری به حساب می‌آید، فهرست برترین مقاصد گردشگری دنیا را منتشر کرد.
در فهرست برترین جاذبه‌های گردشگری جهان از نگاه «لونلی پلنت»، نام معبد «آنگکور» در کلمبیا در صدر خودنمایی میکند. در ادامه این 10 جاذبه دیدنی را ضمن توضیحی کوتاه، معرفی می‌کنیم:
10. مسجد ایاصوفیه / ترکیه
«ایاصوفیه» معروف‌ترین مسجد ترکیه است که در شهر استانبول واقع شده و سالانه حدود سه میلیون گردشگر از آن دیدن می‌کنند. «ایاصوفیه» در اصل، کلیسای مسیحیت شرق بود که در دوره امپراطوری بیزانس در سال ۵۳۲ میلادی به دستور «کنستانتین اول» ساخته شد و سپس در قرن ششم توسط «جاستنیانوس» مورد بازسازی و مرمت قرار گرفت.
این کلیسا ابتدا کلیسای بزرگ نام گرفت، پس از فتح استانبول، «سلطان محمد دوم» دستور داد کلیسای ایاصوفیه را به مسجد تبدیل کند. بعدها آیاتی از قرآن به خط «مصطفی چلبی» در دیوارها و سقف ایاصوفیه نگاشته شد.
علاوه‌بر این، لوحه‌هایی دور تا دور سقف «ایاصوفیه» نصب شد که در آن نام‌های الله، محمد، ابوبکر، عمر، عثمان، علی، حسن و حسین نوشته شده بود. پس از اعلام حکومت جمهوری در ترکیه و به قدرت رسیدن «آتاتورک»، ایاصوفیه به موزه تبدیل شد و تا امروز به همین شکل باقی مانده است.
این مسجد که از سبک خاص معماری برخوردار است، در فهرست میراث جهانی سازمان یونسکو نیز به ثبت رسیده است. جالب است که معماری بی‌نظیر این بنا را هم معمار «سنان» انجام داده است.
9. کاخ «الحمرا» / اسپانیا
کاخ تاریخی «الحمرا» که سالانه میزبان حدود سه میلیون گردشگر است، یکی از بناهای تاریخی ثبت‌شده اسپانیا در فهرست میراث جهانی سازمان یونسکو و یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های هنر شمال آفریقا به شمار می‌رود.
این کاخ که از آن می‌توان به عنوان یکی از شاهکارهای معماری اسلامی نام برد، در دوره‌های مختلف تاریخی در منطقه «گرانادا» بر فراز یک تپه ساخته شد و از بخش‌های مختلفی از جمله کاخ اصلی، قلعه، مسجد، حمام و باغی زیبا تشکیل شده است.
البته با پایان یافتن حکومت مسلمانان بر منطقه‌ی گرانادا در سال 1492، صدمه‌های زیادی به الحمرا وارد شده و مرمت آن سال‌ها به طول انجامید.
پیشینه اصل بنای الحمرا به سده ۱۳ بازمی‌گردد، اما در واقع الحمرا مجموعه‌ای از چندین قصر است که هر حاکم، ویژه به خود بنا کرده است. ایده اصلی موجود در چند ساختمان این مجموعه، کوششهایی برای برای بوجود آوردن بهشت بر روی زمین بوده است.
8. آبشار ایگوازو / برزیل
«ایگوازو» از شگفتی‌های طبیعی جهان است که در مرز بین برزیل و آرژانتین قرار دارد. 275 آبشار روی رود «ایگوازو» ایجاد شده‌اند که اکثر آن‌ها حدود 64 متر ارتفاع دارند. مشهورترین آن‌ها «گلوی شیطان» نام دارد که 82 متر ارتفاع، 150 متر عرض و 700 متر طول دارد.
وسعت این مجموعه آبشار چنان حیرت‌برانگیز است که بازدیدکنندگان در نگاه اول، آبشار «نیاگارا» را در برابر آن بسیار ناچیز می‌شمارند. جریانات آبی که از ارتفاع به سطح دریاچه آبشار برخورد می‌کنند، چنان پراکنده می‌شوند که گویی تمام آب بستر دریاچه به نقاط اطراف پاشیده شده است.
از جمله جاذبه‌های تفریحی که در کنار آبشار قرار دارد، قطار جنگلی و پل‌های پیاده‌روی است که در اطراف آبشار قرار داشته و بازدیدکنندگان با استفاده از آن‌ها می‌توانند تمام مناطق مشرف بر «ایگوآزو» را مشاهده کنند.
در فصل‌ها‌ی بارندگی، میزان آب این آبشار افزایش می‌یابد و مقدار جریان آب آن 3برابر آبشار نیاگارا برآورد شده است.
7. «کلوسیوم» / ایتالیا
«کلوسیوم» در مرکز شهر تاریخی رم یکی از مکان‌های دیدنی و به عنوان نماد تاریخی این شهر شناخته می‌شود. این بنا که یک آمفی تئاتر رومی است، به دستور امپراتور «وسپازیانو» ساخته و در سال 80 بعد میلاد افتتاح شد.
این محل شناخته‌شده زمانی محل جدال حیوانات درنده و برده‌ها بود و گنجایش بیش از 50 هزار تماشاچی را داشت. بنای «کلوسیوم» دارای ارتفاع 5.48 متر و ابعاد 188 در 156 متر است و پس از ساخت فیلم معروف «گلادیاتور» در این مکان تاریخی، سالانه شش میلیون گردشگر از این اثر تاریخی دیدن می‌کنند. این در حالیست که این اثر تاریخی 10 سال پیش سالانه یک میلیون بازدیدکننده داشت.
«کلوسیوم» که در زمان‌های قدیم محلی برای نبرد گلاریاتورها و حیوانات وحشی بوده است همانند استادیوم های ورزشی امروز از حروف لاتین مانند «x l,v,i» غیره برای هر ورودی استفاده می‌کرده است تا افراد راحت‌تر بتوانند محل نشستن خود را پیدا کنند.
6. پارک ملی گرند کَنیون / آمریکا
تنگه بزرگی که به نام «گرند کنیون» شناخته می‌شود، در شمال آریزونا واقع شده و از مهم‌ترین جاذبه‌های طبیعی برای گردشگرانی است که آمریکا را به عنوان مقصد خود انتخاب می‌کنند.
این دره که طی میلیون‌ها سال در اثر فرسایش حاصل از جریان آب رودخانه کلورادو شکل گرفته، بیش از 1.6 کیلومتر عمق و 446 کیلومتر طول دارد. تنگه بزرگ، عمیق‌ترین یا بزرگترین دره جهان است و وسعت باورنکردنی آن در کنار مناظر زیبا و بکر قرار گرفته تا جاذبه‌ای بی‌نظیر خلق شود و گردشگران بین‌المللی را به سمت خود بکشاند.
این مکان امروزه با نام «پارک ملی گرند کانیون» شناخته می‌شود و سالانه بیش از ۵ میلیون بازدیدکننده دارد. این دره سالیان درازی زیستگاه بومیان آمریکایی بود که در غارهای آن روزگار سپری می‌کردند. اولین اروپایی که به «گرند کانیون» گام نهاد، «گارسیا لوپز دِگاردناس» بود که در سال ۱۵۴۰ به آنجا رسید.
این پارک بر روی فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده و در ژانویه 1908، «تئودور روزولت»، رئیس جمهوری وقت آمریکا بیش از 800 هزار هکتار از زمین‌های گراند کنیون را به مجموعه آثار ملی آمریکا اختصاص داد.
5. تاج محل / هند
بنای تاریخی «تاج محل» در قرن هفدهم میلادی به دستور یکی از پادشاهان ایلخانی به نام شاه‌جهان برای اثبات علاقه‌اش به همسرش در مدت 22 سال ساخته شد و از قرن هفدهم تاکنون به عنوان نماد عشق در هند شناخته می‌شود.
سالانه حدود 4 میلیون نفر از این مجموعه بازدید می‌کنند و این موج عظیم هجوم گردشگران صدماتی را به سازه آن وارد کرده است. همچنین متخصصان بر این باورند که کاهش سطح آب رودخانه «یامونا» در نزدیکی تاج محل یاعت شده که فونداسیون چوبی این بنا تحت تاثیر قرار بگیرد. این سازه متقارن با استفاده از 20 هزار قطعه‌سنگ مرمر روی سکویی عظیم از مرمر بنا شده است.
نمای تاج‌محل در سال‌های اخیر به دلیل آلودگی‌های محیطی ناشی از فعالیت‌های معادن منطقه گجرات صدمه دیده، رنگ آن از سفید به زرد متمایل و ترک‌هایی نیز در آن ایجاد شده و ذرات ریز روغن نیز در بخش‌هایی از نمای آن وجود داشته باشد.
در این راستا در قالب پروژه سه ماهه‌ای که در سال 2013 اجرایی شد، تاج محل از آلودگی‌های محیطی و همچنین مناطق اطراف آن به ویژه رودخانه «جمنا» پاک‌سازی شد. با این وجود مقامات صنعت گردشگری هند در سال‌های اخیر تلاش‌های زیادی برای افزایش تعداد بازدیدکنندگان این بنای تاریخی انجام داده‌اند که که از آن جمله می‌توان به توسعه باغ مجموعه، استاندارد کردن هتل‌های منطقه‌ی آگرا، تبلیغ در شبکه‌های تلویزیونی بین‌المللی و تسهیل شرایط صدور ویزا برای گردشگران خارجی اشاره کرد.
تاج‌محل در سال ۱۹۸۳ میلادی در فهرست میراث جهانی سازمان یونسکو به ثبت رسیده است.
4. دیوار بزرگ چین
دیوار چین با 8850 کیلومتر طول، یکی از عجایب هفت‌گانه جهان شمرده می‌شود و در جهان به لحاظ زمان ساخت طولانی‌ترین و بزرگترین مهندسی تدافعی نظامی دنیای باستان است.
این اثر تاریخی که از آن به عنوان بزرگترین سازه‌ی دست‌ساز بشر نام برده می شود، در سال 1987 در فهرست میراث جهانی سازمان «یونسکو» به ثبت رسید. تاریخ ساخت دیوار چین به قرن پنجم تا هشتم قبل از میلاد بازمی‌گردد. در دوره حکمرانی سلسله‌های بهار و پاییز و کشورهای جنگجو، میان دوک‌ها جنگ برپا شد و کشورها با استفاده از کوه‌های مرزی به ساخت دیوار پرداختند تا سال ۲۲۱ قبل از میلاد، امپراتور «شی هوان» پس از به وحدت رساندن چین، دیوارهای دوک‌ها را به هم متصل کرد که به صورت دیوار بزرگ در مرزهای شمالی بر روی کوه‌ها درآمد.
او می‌خواست با این کار از حملات دشمن به مراتع شمالی جلوگیری کند. در این زمان طول دیوار چین به ۵۰۰۰ کیلومتر می‌رسید. در سلسله خان پس از سلسله چین طول دیوار به ۱۰ هزار کیلومتر رسید. در تاریخ دو هزار ساله چین، حکمرانان دوران مختلف به ساخت دیوار چین پرداختند. تا این که طول دیوار به ۵۰ هزار کیلومتر رسید. این میزان معادل گردش به دور کره زمین است.
دیوار چین امروزه شاهد هجوم سرسام‌آور گردشگران است. بخش‌هایی از این دیوار تبدیل به بوم بزرگی برای نقاشی گرافیتی شده و بنابر اعلام نشریه «بیجینگ تایمز»، 30 درصد از دیوار چین بر اثر فرسایش طبیعی و خسارت وارد شده از سوی انسان‌ها ناپدید شده است.
آمارها نشان می‌دهد حدود 31 هزار بنای تاریخی در کشور چین به طور کامل تخریب یا بخشی از آن‌ها از بین رفته است. دیوار چین تجسم درایت و رنج و زحمت میلیون‌ها چینی در دوره باستان چین است که در سال ۱۹۸۷ میلادی به عنوان سمبل ملیت چین در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد.
3. ماچوپیچو / پرو
«ماچوپیچو» که از آن به عنوان شهر گمشده «اینکا»ها نام برده می‌شود، حدود سال ۱۴۵۰ میلادی در ارتفاعات امپراتوری اینکاها ساخته شد. این دژ در ۵۰ مایلی «کوسکو» پایتخت اینکاها قرار دارد و به همین دلیل هرگز مانند سایر شهرهای اینکاها پیدا و ویران نشده است.
در طول قرن‌ها، جنگل‌های اطراف این مجموعه رشد کرده و آن را پوشانده است و به همین دلیل از نظرها پنهان مانده و تنها عده معدودی از وجود آن اطلاع داشته‌اند.
در بیست‌وچهارم ژوئیه ۱۹۱۱ میلادی، «ماچو پیچو» به وسیله «هیرام بینگام»، تاریخ‌شناس آمریکایی در یک سخنرانی در دانشگاه ییل به دنیای غرب معرفی شد. او به‌وسیله راهنمایی محلی‌هایی که گه‌گاه به سایت مراجعه می‌کردند به آنجا هدایت شد.
«ماچو پیچو» به عنوان میراث جهانی یونسکو در سال ۱۹۸۳ میلادی به ثبت رسید و به عنوان یک شاهکار خالص معماری و نشانه‌ای منحصربه‌فرد از تمدن اینکاها اکنون به عنوان یکی از عجایب هفت‌گانه جدید شناخته می‌شود.
در طول سال‌ها، ماچوپیچو یک شهر دژ نظامی، مکانی مذهبی و محل استقرار چند کاخ متعلق امپراطوران اینکاها بوده است. در عین حال، باستان‌شناسان مشهور جهان ماچوپیچو را محلی برای استراحت پادشاه‌های تمدن اینکا دانسته‌اند. نام ماچوپیچو مدتی در فهرست میراث جهانی در خطر سازمان یونسکو قرار گرفت و سپس از این فهرست خارج شد اما فعالیت‌های مرمتی و حفاظتی در این شهر تاریخی همچنان ادامه دارد.
2. دیواره بزرگ مرجانی «بریِر» / استرالیا
«بریر» با وسعتی بیش از 3000 کیلومتر بزرگترین تپه دریایی جهان است. این تنها تپه مرجانی کره‌زمین است که از فضا قابل رویت است. سلسله تپه‌های «بریر» همچنین عنوان بزرگترین ساختار تشکیل شده از موجودات زنده را یدک می‌کشد.
این جاذبه گردشگری کشور استرالیا از میلیون‌ها اورگانیسم کوچک تشکیل شده و میزبان گونه‌های زیبایی از حیات‌وحش است. «بریر ریف» شامل 2900 تپه مرجانی، 900 جزیره و 1500 گونه ماهی است.
لاک‌پشت، دلفین، نهنگ، مار دریایی و ماهی دلقک از جمله حیواناتی هستند که در این اکوسیستم زندگی می‌کنند. بسیاری از مرجان‌های موجود در این منطقه که تعداد گونه‌های آن به 400 می‌رسد، سبزرنگ هستند. به همین دلیل در نگاه اول با گیاهان اشتباه گرفته می‌شوند. اما در واقع آن‌ها جانداران بسیار ریز و رنگینی هستند که در کنار میلیون‌ها جاندار دیگر بر روی یک تپه قرار گرفته‌اند و بدنشان در اسکلت‌های سختی از جنس آهک قرار دارد.
در کنار این تپه‌ها، بزرگترین پارک دریایی جهان به مساحت 2000 کیلومتر ساخته شده است که وظیفه حفظ و نگهداری از مرجان ها و آبزیان را به عهده دارد.
دیواره بزرگ مرجانی در شرق استرالیا و در اقیانوس آرام، میراث جهانی یونسکو است و به عنوان بزرگترین اکوسیستم مرجانی در دنیا شناخته می‌شود که دارای گونه‌های دریایی بی‌شماری در خود است. اما محققان بر این باورند که این گنجینه طبیعی تا سال 2050 به سبب تغییرات آب و هوایی از بین خواهد رفت.
1. معابد «آنگکور» / کامبوج
شهر «آنکگور» به عنوان پایتخت امپراطوری خمر بین قرن 9 تا 15 پس از میلاد رونق داشت. در سال ۱۴۳۱ میلادی سربازان تایلندی به شهر آنگکور هجوم آوردند و آن را ویران کردند. ویرانه شهر به حال خود رها شد و به تدریج گیاهان و درختان در اطراف شهر روییدند و آن را در خود پنهان ساختند تا این که ۱۵۰ سال پیش دوباره کشف شد.
در سال ۱۸۵۰ میلادی یک مأمور فرانسوی به قصد میان‌بُر هنگام سفر به این منطقه راه خود را از میان جنگل متراکم و گرمسیری کامبوج کوتاه کرد و در کمال حیرت با ویرانه‌های یک شهر باشکوه روبرو شد.
طولی نکشید که باستان‌شناسان برای جستجو و بازسازی این شهر که به شهر معبدها مشهور است از راه رسیدند. این شهر دارای بیش از هزار معبد کوچک و بزرگ بوده که این شهر تاریخی را به عنوان بزرگترین اثر تاریخی مذهبی جهان معرفی کرده است.
بسیاری از این معابد مرمت شده‌اند و این محوطه جهانی یونسکو سالانه پذیرای بیش از یک میلیون علاقه‌مند از سراسر جهان است.
ویرانه‌های شهر باستانی «آنگکور» در حال حاضر در اشغال گردشگرانی است که با گوشی‌های هوشمند خود درصدد یافتن بهترین مکان و موقعیت برای عکسبرداری هستند که بنابر اعلام سازمان گردشگری کامبوج هر ساله 20 درصد به تعداد گردشگران بازدیدکننده از آن اضافه می‌شود.
