سلول های سرطانی، سلول هایی غیر طبیعی هستند که به سرعت تولید مثل می کنند و توانایی شان را برای کپی شدن و رشد حفظ می کنند.

نتیجه این رشد بدون کنترل سلول ایجاد توده های بافت یا تومور است. تومورها همچنان به رشد ادامه می دهند و برخی که به عنوان تومورهای بدخیم شناخته شده اند، می توانند از یک محل به محل دیگر منتشر شوند.

سلول های سرطانی از جنبه هایی با سلولهای طبیعی متفاوتند. سلول های سرطانی پیری بیولوژیکی را تجربه نمی کنند، توانایی خود را برای تقسیم شدن حفظ می کنند، و به سیگنال های پایان کار خود پاسخ نمی دهند.

در این جا حقایقی جالب درباره سلول های سرطانی ذکر می شود که ممکن است شما را شگفت زده کند.

√ بیش از 100 نوع سرطان وجود دارد.

انواع بسیار مختلفی از سرطان ها وجود دارند و این سرطان ها ممکن است در هر نوع سلول بدن ایجاد شوند. انواع سرطان ها معمولاً به نام اندام، بافت و یا سلول هایی که در آنها ایجاد می شوند نام گذاری می شوند. رایج ترین نوع سرطان، سرطان پوست (carcinoma) است. سرطان پوست در بافت اپی تلیال، که خارج بدن، خطوط اندام، رگ ها و حفره ها را می پوشاند ایجاد می شود.

سارکوم نوعی از سرطان است که در عضله، استخوان و بافت نرم همبند از جمله چربی، عروق خونی، عروق لنفاوی، تاندون ها و رباط ها تشکیل می شود. لوسمی، سرطانی است که از سلول های مغز استخوان که سلول های سفید خون را تشکیل می دهند سرچشمه می گیرد. لنفوم در سلول های سفید خون بنام لنفوسیت ها ایجاد می شود. این نوع سرطان بر سلول های B و سلول های T تأثیر می گذارد.

√ در حدود یک سوم از تمام موارد سرطان ها قابل پیشگیری هستند.

به گفته سازمان بهداشت جهانی، حدود 30 درصد تمام موارد سرطان ها قابل پیشگیری هستند. برآورد شده است که تنها 5-10 درصد تمام سرطان ها به نقص ژن ارثی مربوطند. بقیه به آلاینده های زیست محیطی، عفونت ها و انتخاب شیوه زندگی (سیگار کشیدن، رژیم غذایی نامناسب و نداشتن فعالیت فیزیکی) مربوط می شود. بزرگ ترین عامل خطر ایجاد سرطان در سطح جهان که قابل پیشگیری است سیگار کشیدن و استعمال تنباکو است. حدود 70 درصد از موارد سرطان ریه به سیگار کشیدن نسبت داده می شود.

√ سلول های سرطانی مشتاق قندند.

سلول های سرطانی نسبت به سلول های طبیعی، از گلوکز خیلی بیشتری برای رشدشان استفاده می کنند. گلوکز یک قند ساده است که برای تولید انرژی از طریق تنفس سلولی مورد نیاز است. سلول های سرطانی با سرعت بالا از قند استفاده می کنند تا به تقسیم ادامه دهند. این سلول ها انرژی خود را تنها از طریق گلیکولیز به دست نمی آورند. گلیکولیز روند قطعه قطعه شدن قند برای تولید انرژی است.

میتوکندری سلول های تومور، انرژی مورد نیاز برای به وجود آمدن رشد غیر طبیعی مرتبط با سلول های سرطانی را تأمین می کند. میتوکندری یک منبع انرژی تقویت شده ایجاد می کند که همچنین باعث می شود سلول های تومور به شیمی درمانی مقاوم تر شوند.

√ سلول های سرطانی به تدریج تغییر شکل می دهند.

سلول های سرطانی دستخوش تغییراتی می شوند تا از دفاع های سیستم ایمنی اجتناب کنند، همچنین در برابر اشعه و درمان شیمی درمانی از خود نگهبانی کنند. برای مثال سلول های اپیتلیال سرطانی، از شبیه شدن به سلول های سالم با اشکال تعریف شده، به سمت شبیه شدن به بافت همبند سست می روند.

توانایی تغییر شکل به غیر فعال شدن سوئیچ های مولکولی ای به نام میکرو RNA ها نسبت داده می شود. این مولکول های RNA تنظیمی کوچک، توانایی تنظیم نحوه بیان ژن را دارند. هنگامی که میکرو RNA های خاص غیر فعال می شوند، سلول های سرطانی توانایی برای تغییر شکل را به دست می آورند.

√ سلول های سرطانی در بدن پنهان می شوند.

سلول های سرطانی می توانند با پنهان کردن خود در میان سلول های سالم از سیستم ایمنی بدن اجتناب کنند. به عنوان مثال، برخی از تومورها پروتئینی ترشح می کنند که به وسیله غدد لنفاوی هم ترشح می شوند. این پروتئین به تومور اجازه می دهد تا لایه بیرونی اش را به چیزی که شبیه بافت های لنفاوی است تغییر شکل دهد.

این تومورها به صورت بافت سالم و نه بافت سرطانی به نظر می رسند. در نتیجه، سلول های ایمنی تومور را به عنوان یک ماده مضر تشخیص نمی دهند و تومور اجازه می یابد رشد کند و به شکل بی رویه در بدن گسترش یابد. سلول های سرطانی دیگر با مخفی شدن در محفظه هایی در بدن از داروهای شیمی درمانی دوری می کنند. برخی از سلول های لوسمی با پناه گرفتن در محفظه هایی در استخوان ها از درمان دوری می کنند.

√ سلول های سرطانی می توانند از یک محل به محل دیگر گسترش یابند.

سلول های سرطانی می توانند متاستاز (metastasize) شوند و یا از طریق جریان خون یا سیستم لنفاوی از یک محل به محل دیگر منتقل شوند. سلول های سرطانی گیرنده ها در رگ های خونی را فعال می کنند که به آنها اجازه می دهد از گردش خون خارج شوند و به بافت ها و اندام ها گسترش یابند. سلول های سرطانی پیام رسان های شیمیایی ای به نام کموکاین را آزاد می کند که یک پاسخ ایمنی را القا می کند و آنها را قادر می سازد از میان عروق خونی به بافت های اطراف عبور کنند.

√ سلول های سرطانی به شکل غیر قابل کنترلی تقسیم می شوند و سلول های اضافی تولید می کنند.

سلول های سرطانی می توانند جهش های ژن یا جهش های کروموزومی داشته باشند که خاصیت های باروری سلول ها را تحت تأثیر قرار می دهد. یک سلول طبیعی که به وسیله میتوز تقسیم می شود دو سلول تولید می کند. اما سلول های سرطانی می توانند به 3 یا بیشتر از 3 سلول تقسیم شوند. سلول های سرطانی ای که به تازگی ایجاد شده اند ممکن است در طول تقسیم یا کروموزوم های اضافی از دست دادن بدهند یا به دست بیاورند. بیشتر تومورهای بدخیم سلول هایی دارند که کروموزوم از دست داده اند.

√ سلول های سرطانی برای ادامه حیات به رگ های خونی نیاز دارند.

یکی از نشانه های واضح سرطان افزایش سریع تشکیل عروق خونی جدید است که به عنوان رگ زایی شناخته می شود. تومورها برای رشد به مواد مغذی ای که به وسیله رگ های خونی ارایه می شوند نیاز دارند. اندوتلیوم عروق خونی هم مسئول رگ زایی نرمال و هم رگ زایی تومور است. سلول های سرطانی سیگنال هایی به سلول های سالم اطراف می فرستند و آنها را تحت تأثیر قرار می دهند تا عروق خونی جدیدی ایجاد کنند و سلول های سرطانی را تأمین کنند. مطالعات نشان داده اند که وقتی از تشکیل عروق خونی جدید ممانعت می شود، رشد تومورها متوقف می شود.

√ برخی از ویروس ها سلول های سرطانی تولید می کنند.

سلول های سرطانی ممکن است در نتیجه شماری از عوامل از جمله قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی، اشعه، نور ماوراء بنفش و خطا در تکرار کروموزوم ها ایجاد شود. علاوه بر این، ویروس ها این توانایی را هم دارند که با تغییر ژن ها باعث سرطان شوند. تخمین زده می شود که ویروس های سرطان عامل 15 تا 20 درصد از تمام سرطان ها هستند.

این ویروس ها با یکپارچه سازی مواد ژنتیکی خود با DNA سلول میزبان، سلول ها را تغییر می دهند. ژن های ویروسی رشد سلول را تنظیم می کنند و به سلول توانایی انجام رشد غیر طبیعی را می دهند. ویروس اپشتین بار «Epstein-Barr» به لنفوم بورکیت «Burkitt's lymphoma» مرتبط است، ویروس هپاتیت B می تواند باعث سرطان کبد شود و ویروس پاپیلومای انسانی می تواند باعث سرطان گردن رحم شود.

√ سلول های سرطانی از مرگ سلولی برنامه ریزی شده اجتناب می کنند.

هنگامی که سلول های طبیعی آسیب DNA را تجربه می کنند، پروتئین های سرکوبگر تومور آزاد می شوند که باعث می شود سلول ها تحت مرگ سلولی برنامه ریزی شده و یا آپوپتوز قرار گیرند. به خاطر جهش ژن، سلول های سرطانی توانایی تشخیص آسیب به DNA را از دست می دهند و بنابراین توانایی خود تخریبی را نیز از دست می دهند.