اولین یک‌شنبه ماه می که از 14 سال قبل در تقویم جهانی جا باز کرده، سالی یک بار اخم و اندوه را در تمام دنیا قدغن می‌کند!
اولین بار، در سال 1998 بود که هندی‌ها تصمیم گرفتند زنجیره خنده راه بیندازند و جشن خنده را در بمبئی برگزار کنند؛ مراسمی که دکتر مادان کاتاریا، بنیانگذار حرکت یوگای خنده آن را به راه انداخت تا به قول خودش عاطفه‌ای مثبت را برای تغییر خویشتن افراد و تغییر جهان به شیوه‌ای صلح‌آمیز و مثبت به جریان درآورد.«مادان کاتاریا» یک پزشک هندی است که سالها قبل، وقتی در حال تهیه مقاله‌ای درباره تاثیرات خنده‌درمانی بود، وی تصمیم گرفت یک مرکز عمومی برای خنده راه‌اندازی کند.
او صبح همان روز ایده‌اش را در پارک عملی کرد و به کسانی که در حال ورزش بودند، گفت همزمان با هم شروع به خندیدن کنند؛ پیشنهادی که خیلی ها آن را شوخی تلقی کردند اما وقتی پنج نفر از مردم با دکتر کاتاریا شروع به خندیدن کردند، کم کم اولین باشگاه خنده تشکیل شد. این ایده آن قدر با استقبال مواجه شد که حالا بیشتر از 6000 باشگاه خنده در دنیا وجود دارد که شعار همه آنها برادری و دوستی از راه خنده است. این باشگاهها در 10 سال گذشته پایشان به ایران هم باز شده و در بیشتر شهرهای بزرگ کشور شعبه دارند.
سال گذشته در 70 کشور جهان مردم با نیش باز و قهقهه راهی خیابان‌ها شدند تا روز جهانی خنده را جشن بگیرند.
بهانه خندیدن در باشگاههای خنده ایرانی شکلک و بازی و شعرهای کودکانه‌ای مثل «عموزنجیرباف» و «وروره جادو» است که حتی زنان و مردان سالمند را هم به خنده می‌اندازد. با این حال همین خندیدن هم از قانون مسری‌بودن تبعیت می‌کند و رهگذران پارک‌ها را به خنده می‌اندازد؛ به همین دلیل هم بود که شهرداری تهران در دو سه سال گذشته، این باشگاهها را رواج داده و برنامه خنده درمانی جمعی را در فرهنگسراهایی مثل بانو، ملل و سرو برگزار کرده است.
یوگای خنده‌ای که در این باشگاهها آموزش داده می شود، نوع بومی شده این تکنیک‌هاست که با حذف برخی حرکات و تغییر بعضی دیگر، به یک سبک ایرانی تبدیل شده است. اما صرف‌نظر از تلاش‌های قابل تقدیری که برای شادکردن مردم در کشور صورت می‌گیرد سوال اینجاست که سهم مردم ایران از خنده در زندگی روزمره خود چقدر است؟ با وجود مشکلات مختلف اقتصادی و معیشتی و گرفتاری‌ها و مشغله‌های ذهنی مختلف که گریبان اکثریت مردم را گرفته، خنده برای لب‌های اکثر مردم به یک غریبه تبدیل شده است. طبیعی است که در چنین شرایطی، روز جهانی خنده هم در ایران، نمود بارزی نداشته باشد و اغلب ایرانیان هم از وجود چنین روزی بی‌خبر باشند.
امیدواریم دولت جدید بر خلاف دولت گذشته بیشتر به فکر حل مشکلات مردم باشند تا مجال بیشتری برای آمدن لبخند به روی لب‌های مردم ایران باشد.
