یكی از صنایع دستی تزیینی – کاربُردی ایران ” آلاچیق” نام دارد. آلاچیق مسكن عشایر و چادر نشینان است. آلاچیق به طور معمول دارای چهار قسمت است كه در اسامی محلی به نام های مختلفــی خوانده می شود و معمولا از 4 قسمت اصلی تشكیل شده – قسمت مهمان و بزرگان – نشیمن داخلی – آشپزخانه – قسمت دام كه به وسیله پرده ای از یكدیگر قابل تفكیك می باشد.
در برخی عشایر و بنا به تموّل یا موقعیت صاحب آلاچیق در ایل، این قسمت ها هر كدام دارای یك چادر جداگانه است.
در ساخت آلاچیق از سیاه چادر برای سقف (آلا) كه نوعی دستبافته با موی بُز بوده، و ازنی های توخالی برای دیواره چادر(چیق) استفاده می شود. (به مبحث های سیاه چادر و چیق بافی مراجعه شود).
تركمن ها برای سقف آلاچیق از نمد استفاده می نمایند. تزیینات آلاچیق، بستگی به ایل برپا كننده دارد. عشایر با استفاده از موی بُز و کُمپله های رنگی پشمی، هم اهل خانواده را از گزند حشرات و گزندگان محافظت می کنند و هم بر زیبایی محل زندگی خود می افزایند.
