چینی ها مشکلشان را با شهری جدید حل کرده اند. شهر زیرزمینی هم به خاطر غیرقانونی بودنش زیرزمینی نامیده می شود و هم به خاطر اینکه زیر زمین است؛ شهری که مردم برای ورود به آن باید چندین متر پایین بروند.

90 ورودی برای میدان اصلی

این شهر خیال انگیز که در پایتخت کشور آسیایی واقع شده ، 90 ورودی دارد که هرکدام از ورودی ها شما را به مغازه ها، رستوران ها و کافی شاپ های مخصوص رهنمون می کنند و در نهایت از همه ورودی ها امکان دسترسی به «کو آن من» خیابان اصلی شهر وجود دارد. داستان دقیقا به اندازه تخیل ژول ورن بزرگ، جذاب است؛ به خصوص اگر بدانید وقتی به میدان اصلی شهر می رسید به حدی زندگی را طبیعی می یابید که انگار در حراجی بزرگ میدان های اصلی پکن هستید. میدان دامو چانک و خیابان 44 از اصلی ترین مراکز شهر زیرزمینی هستند.

داستان جنگ سرد

ماجرا به روزهای جنگ سرد بر می گردد؛ زمانی که رقابت تسلیحاتی بین بلوک شرق و  غرب، برنده نهایی این دوئل به ظاهر پایان ناپذیر را مشخص می کرد. چینی های کمونیست در یکی از معدود بازه های درگیری با شوروی سابق، این ارباب بلوک شرق به دستور ماتو ژدونگ، رهبر وقت خود به منظور برتری در مناقشه ارضی بر سر جزیره ژن بوآ، اقدام به ساخت شهر زیرزمینی کردند.

آنها با این اقدام درواقع با یک تیر، دو نشان زدند؛ از طرفی بی دغدغه و فشار، بمب های اتمی خود را ساختند و به شکل محدودی آزمایش کردند و از سوی دیگر برای شهروندان و مقامات عالی رتبه کشور، فرصت فرار از جنگ تسلیحاتی و در امان ماندن از بمب های احتمالی شوروی و طرف های متخاصم به وجود آمد.

بنابر ادعای همیشگی دولت چین، تونل های این شهر زیرزمینی می تواند هر 6 میلیون سکنه خود را از خطرات در امان نگه دارد. در ساخت چند تونل این شهر از فناوری های روز استفاده شده و حجم وسایل نقلیه ای که روی زمین در حال حرکت اند به هیچ عنوان تهدیدی برای سلامت تونل ها تلقی نمی شود. شیلترهای مخصوص آزمایش بمب های ساخته شده توسط نیروهای نظامی به این شهر رنگ و لعابی نظامی هم بخشیده اند.

پیست اسکی زیر زمین

اصلا تصور نکنید که شهر زیرزمینی تنها ساخته شده که ساخته شده باشد! برخلاف تصور، «دیژیا چنگ» دارای رستوران، کلینیک، بیمارستان، مدرسه، تئاتر و حتی پیست مخصوص اسکی است. مزرعه کاشت قارچ و یک شرکتی نفتی بزرگ هم در مرکز شهر زیرزمینی، نمای یک شهر درجه یک را به این منطقه زیرزمینی بخشیده است.

برای اینکه بدانید تا چه اندازه برای این شهر زیرزمینی خرج شده، کافی است درباره تونل هایش اطلاع کسب کنید. در هر تونل، تکنولوژی ویژه تهویه هوا وجود دارد؛ آنچه بیش از مصارف عمومی، جنبه نظامی دارد و به قصد تسهیل عملیات جنگی و نظامی صورت گرفته در این تونل لحاظ شده است. نوعی پوشش از گاز مایع، امکان تخریب تونل به خاطر حملات شیمیایی را به صفر رسانده و نوعی در ویژه برای هر تونل تعبیه شده که درواقع راه خروج اضطراری در مواقع حملات شیمیایی است.

هرچند دولت چین اطلاعات دقیقی درباره فناوری های به کار رفته در این تونل و به طورکلی اقدامات صورت گرفته در شهر زیرزمینی ارائه نمی کند، اما توریست هایی که مجاز به رفت و آمد در این شهر هستند، می توانند شهادت دهند، عمده اقدامات صورت گرفته نه به قصد زیباترکردن منطقه، بلکه به نیت قوی ترشدن چین به لحاظ نظامی صورت می گیرد.

ورود ممنوع!

نکته جالب درباره این شهر، نحوه ورود و بازدید از آن است. اشخاصی که سابقه تلاش و فعالیت های سیاسی علیه دولت چین را داشته باشند گذرشان به ورودی های شهر زیرزمینی هم نمی افتد، چه رسد به اینکه حق ورود به شهر را داشته باشد! به هر حال این شهر زیرزمینی از آنجا که بیشتر به خاطر مسائل نظامی و سیاسی برپا شده، تحت محافظت و کنترل شده است. از جمله قوانین ورود به شهر زیرزمینی نداشتن سابقه حداقل سه سال فعالیت سیاسی است.

در گزارش های اخیر، عنوان شده هر یک از شهروندانی که مایل به عبور و بازدید از تونل ها هستند از یک کد امنیتی برخوردار می شوند؛ کدی که شناسه ورود آنها در ملاقات بعدی است و تنها با تعیین صلاحیت در اختیار افراد قرار می گیرد.

علیه بمب اتم

یکی از اهداف ساختن شهر زیرزمینی، منتقل کردن بیش از نیمی از مردم پکن به این منطقه و اسکان دادن آنها در منطقه ای به نام «وسترن هیلز» هنگام رخ دادن حمله اتمی از سوی دول متخاصم است. در حال حاضر اما فضای شهر برخلاف تصور، چندان هم نظامی نیست. تونل های شهر هرسال از زوج های جوان پذیرایی می کنند و بچه ها هم باری بازی های کودکانه خود جایی بهتر از این تونل های شهر زیرزمینی نمی یابند. دولت چین از استقبال مردم از شهر زیرزمینی خشنود است و به همین دلیل قیمت رستوران ها و مراکز خرید در دیژیا چنگ بسیار پایین تر از شهرهای روی زمین است.

بدون آب هرگز!

در طول زمان، رویکرد شهر شبیه هدف زمان تاسیس آن باقی نماند. به طور مثال قرار بود برای شهر، سالانه سرانه ای خاص برای آب مصرفی و نابودی حشراتی که معمولا در زیرزمین بیشتر از روی زمین تردد می کنند، لحاظ شود، اما دولت چین در حال حاضر بیش از اینکه نگران معیشت مردم شهر زیرزمینی باشد به افزایش تونل ها و منابع حفاظتی خود می اندیشد.

وضعیت توریست ها

شهر زیرزمینی، سال 2000 بازگشایی شد، اما تا فوریه 2008 به دلیل نونوارکردن و انجام تغییرات، مارک غیرقابل بازدید بر پیشانی خود دید. از آن زمان، منطقه مورد نظر ما بیشتر از اینکه مورد توجه داخلی ها باشد، توسط توریست ها رصد شده است. توریست هایی که در قالب گروهی و در تور مسافرتی به شهر زیرزمینی می آیند، پول بابت ورود نمی پردازند؛ اما بازدیدکننده های انفرادی بابت ورود به شهر زیرزمینی، 20 یوان (هر یوان چین 20دلار است) می پردازند. توریست ها تنها مجاز به دیدن بخش هایی از شهر زیرزمینی هستند و نمی توانند از همه اماکن دیدن کنند؛ آنچه بیشتر یک پیش بینی امنیتی در کشوری با علایق چپ و وفادار به مانیفست های انقلابی مائو (رهبر انقلاب کمونیستی چین) است.

جاذبه های شهری

جاذبه های شهری دیژیاچنگ در یک مجمسه از مائو خلاصه می شود. سایر دیدنی ها، بیشتر وسایل آماده سازی و مقابله با وقایع طبیعی مانند جعبه مقوایی مخصوص تصفیه آب، عملیات کارخانه ابریشم و نقاشی های دیواری و تختخواب سفری هستند. در بخشی از میدان اصلی شهر، صنایع دستی بیشتری به چشم می خورد و گاهی می توان ردپایی از محصولات کمتر یافت شده در روی زمین پکن را در شهر زیرزمینی واقع در پایتخت کشور مترقی شرق آسیا دید. دولت چین بنا به دلایلی، حاضر نیست به افشاگری درباره گردش مالی شهر زیرزمینی بپردازد، اما می توان حدس زد رونق اقتصادی در این منطقه خاص کره زمین بسیار زیاد است.