گرگور یکی از وسایل صید ماهی است که با سیم فلزی گالوانیزه و به شکل یک نیم‌کره بافته می‌شود. ارتفاع گرگور به تناسب نوع شناور و محل صید، 1 تا 3 متر است.
گرگور قفسی توری است که با بند، آن را به ته دریا می‌فرستند و به سر بند یک قطعه چوب پنبه می‌بندند تا محل قرارگرفتن گرگور را گم نکنند. ماهی‌ها از یک دریچه وارد شده و راه برگشت را پیدا نمی‌کنند و درون قفس گیر می‌کنند و فقط ماهی‌های درشت در درون گرگور می‌مانند.
صیادان منطقه بوشهر ابتدا گرگورهای خود را از نوعی چوب هندی و چینی که در بوشهر «باصچیل» نامیده می‌شود تهیه می‌کردند. باصچیل چوبی تو پُر و محکم می‌باشد که از قدرت انعطاف بسیار بالایی برخوردار است.
از تقریباٌ ۶۰ سال پیش و با وارد شدن سیم بکسل توسط کشتیهای بین‌المللی به شهر، صیادان با استفاده از رشته سیم‌های بکسل و با بهره‌گیری از مخلوطی از سیم بکسل و رشته چوب های باصچیل گرگوری مرکب از سیم و باصچیل تهیه می‌کردند.
بعدها و حداقل در دهه ۴۰ و با وارد شدن سیم‌های مخصوص گالوانیزه گرگورها کاملاً سیمی شده و بافت آن با سیم خالص صورت می‌گرفت. تعداد گرگورهایی که به یکدیگر می‌بستند در حدود ۸ عدد بود و در اصطلاح محلی به این مجموعه «خِیه» می‌گویند.
گرگور از معدود صنایعی است که کاربرد فراوان در صیادی دارد و امروز با توجه به اهمیت ساخت آن کارگاه های متعددی در گوشه و کنار جنوب کشور ایجاد شده اند. شهرستان‌های دیلم، بوشهر، گناوه، دیر و کنگان از مراکز مهم گرگور بافی هستند.
