گرچه پای دوربین عکاسی نزدیک به 3 سال پس از اختراع آن به ایران باز شد اما چندین دهه زمان برد تا عکسی رنگی در ایران گرفته شود و در این مدت عکاسان از روش رنگ کردن عکس پس از ظهور استفاده می کردند.

چهل سال پس از اولین عکس تاریخ که در سال 1826 "ژوزف نیسه فور نیپس" هشت ساعت برای ثبت آن وقت صرف کرد، یعنی در سال 1872 اولین عکس رنگی تاریخ گرفته شد؛ اما تا نزدیک به 60 سال پس از آن هم عکاسی رنگی عمومیت نیافت و عکاسان از روش های مختلف برای رسیدن به عکس رنگی استفاده می کردند.

شاید اولین راهی که عکاسان برای رسیدن به عکس رنگی به فکرشان می رسید رنگ کردن عکس پس از ظهور آن بود، اقدامی که به رنگ های خاص با قابلیت ماندگاری زیاد نیاز داشت.

آنها در این روش عکس را ظاهر می کردند و سپس با دقت فراروان و گاه به قلم نقاشی چیره دست آن را مطابق واقعیت و گاه به رنگی که می خواستند در می آوردند. این روش در بین عکاسان و مجموعه داران عکس در ایران عصر قاجار هم رواج داشت و آنها کپی های متعدد از یک عکس را با رنگ های متنوع رنگ آمیزی می کردند. البته باید تاکید کرد که در ایران همیشه عکاسان دست به این اقدام نمی زدند بلکه هر کسی که دستی در نقاشی داشت و کپی از یک عکس می توانست عکس را رنگ کند.

از همین رو امروزه در موزه های مختلف عکس های بی شماری از عکاسان قاجاری وجود دارد که یک نسخه از آن رنگی و نسخه دیگر سیاه و سفید است. عکس های زیر که بعضا به نقاشی شبیه تر است تا عکس و در آرشیو نشنال جئوگرافی و سایت موزه بریتانیا نگهداری می شود از همین سنخ است. عکس هایی مربوط به دهه 1290 از عکاسی نامعلوم که بعضا نسخه های سیاه  سفید و اصلی آن پیش از این دیده شده است اما نسخه رنگی آن هم جذابیت خاص خود را دارد. در عکس های زیر نمونه‌ای وجود دارد که برای آشنایی با روش رنگ کردن عکس جالب توجه است؛ دخترانی که در کنار یک درخت ایستاده اند و آستین یکی از آنها به رنگ آبی درآمده است اما به دلیل نامعلوم بقیه عکس رنگ نشده است.