نتیجه مطالعه ای جدید نشان می دهد اگر جای زمین و مریخ با هم عوض می شد، مریخ به سیاره ای زمین مانند كه در آن امكان حیات وجود داشته باشد تبدیل نمی شد. در این شرایط شدت نور خورشید نصف می شد و یخ دوباره بر سطح این سیاره ظاهر می شد.
طبق قوانین كپلر، جرم سیاره تقریباً بر مدارش اثری ندارد و این جرم خورشید است كه چیزها را كنترل می كند. هم مریخ و هم زمین همیشه به سمت خورشید در حال سقوطند، همه اجسام دیگر هم همین وضعیت را دارند.
مریخ در حال حاضر حوزه مغناطیسی اندکی دارد یا اصلاً حوزه مغناطیسی ندارد به همین دلیل جو خیلی باریكی دارد. بدون وجود حوزه مغناطیسی، بادهای خورشیدی كه به وسیله خورشید ایجاد می شوند مریخ را فاقد جو می كنند كه به نوبه خود موجب می شود مریخ خیلی سرد شود.
اگر مریخ در جای زمین قرار گیرد، باز هم فاقد حوزه مغناطیسی خواهد بود و بنابراین جو كوچكی خواهد داشت. به طورکلی اگر مریخ جایش را با زمین عوض كند، كمی گرم تر می شود اما به دلیلی كه گفته شد، شاید باز هم قابل سكونت نباشد.
دلیل فقدان حوزه مغناطیسی در مریخ هم این است كه هسته مریخ مدتی طولانی است كه سرد و جامد شده (برخلاف هسته زمین كه هنوز خیلی مذاب است). فقدان هسته مذاب مانع از این می شود كه یك حوزه مغناطیسی به قدر كافی قوی شود و از جو حفاظت كند . دلایل دیگری هم وجود دارد اما این عمده ترین دلیل است. به خاطر داشته باشید كه دلیل ذکر شده باعث می شود مریخ یا هر سیاره ای به ابعاد مریخ که در مدار زمین قرار بگیرد سیاره ای قابل سكونت نباشد.
اگر جای سیارات عوض شود در منظومه شمسی چه اتفاقی می افتد؟
اكثراً نیروی جاذبه تعیین می کند كه مواد و اشیای موجود در جهان به كجا حركت كنند. همه موادی كه جرم دارند جاذبه تولید می كنند، اما آنهایی كه جرم بیشتری دارند نسبت به آنهایی كه جرم کمتری دارند جاذبه قوی تری تولید می كنند و نیروی جاذبه با افزایش فاصله كاهش می یابد. آنهایی كه بیشترین جرم را دارند، بر اجرام دیگر به ویژه آنها كه در همسایگی شان هستند بیشترین اثر را به جا می گذارند.
فیزیكدان ستاره شناس رنول مالهوترا از دانشگاه آریزونا از اولین دانشمندانی است كه این ایده را مطرح كرد كه سیارات تقریباً در اوایل شکل گیری منظومه شمسی به اطراف مهاجرت كرده اند. وی با شبیه سازی رایانه ای به این نتیجه می رسد كه تغییر مكان سیارات، منظومه شمسی را به شدت آشفته می كند. اگرچه هیچ یك از سیارات داخلی تر در ده میلیون سال اول به خارج از منظومه شمسی پرت نشده اند، اما همه در فواصل مداری خود دچار تغییرات بزرگی شدند.
در همین رابطه یك نظریه جدید هم وجود دارد. دانشمندی به نام دوگ لین چند سال پیش این بحث را مطرح كرده بود كه منظومه شمسی همیشه در آستانه هرج و مرج است. احتمالاً منظومه شمسی در سال های شکل گیریش ناپایدار بوده است. سپس سیارات بار دیگر سازمان یافته اند و یا به گونه ای پرتاب شده اند که از مدارهای اولیه به اندازه كافی فاصله گرفته اند.
هر تغییر اساسی ای دوباره سیستم را در آستانه هرج و مرج قرار می دهد. این وضعیت را می توان با فنجانی پر از قهوه مقایسه کرد. اگر شما فنجانی قهوه ببینید كه دقیقاً لبالب پرشده منطقی است که نتیجه بگیرید مقداری قهوه به اطراف می ریزد و کاری نتوانید انجام دهید.
