تصور ما از قوانین ماهواره در جهان یک چیز است و اتفاقی که همین حالا در کشورهای اسلامی می افتد، یک چیز دیگر. جنس برنامه های ماهواره ای، تولید هر کشوری که باشد برای ورود به کشور دیگر نیاز به دریافت مجوزهایی دارد، خصوصا وقتی که بدانیم بیش از 60 درصد تولیدات ماهواره ای جزو رده بندی های فیلترینگ قرار دارند و حداقل 40 درصد این تولیدات به خاطر محتوا و نوع پرداخت آن برای کودکان بالای هفت سال مناسب نیستند. مسلمان ها اما محدودیت های بیشتری هم دارند که با وجود جمعیت یک میلیاردی شان، هنوز نتوانسته اند متر و معیارهای خود را به این جعبه جادو القا کنند.

سیاست مدیران فرهنگی برخی از کشورهای مسلمان اما تاکتیکی دارد برای استفاده از ماهواره با کمترین آسیب ها. در این میان هر بار که قرار است مسئولی یا کارشناسی، دولت را به خاطر قانون ممنوعیت نصب ماهواره مورد انتقاد قرار دهد، به روش های برخورد این کشورها با ماهواره اشاره کرده اما تا به حال کمترین نهادی این قوانین را به صورت رسمی منتشر نکرده است.
 

چین

در چین تکنولوژی حرف اول را می زند، جوان هایی که با تکنولوژی بزرگ شده اند حالا عموما هکرهای معروفی هستند با آی پی های فیک که در اینترنت بیشترین میزان سریال نامبرهای شبکه های ماهواره ای قفل شده را منتشر می کنند. آمار سایت Music TB نشان می دهد که این شبکه ماهواره پربازدید در جهان، تا به حال ده ها بار از سوی کاربران چینی هک شده و به همین خاطر مجبور شده اند دو بار جهت دریافت فرکانس های خود را روی ماهواره هات برد تغییر بدهند.

در چنین شرایطی، تصویب قوانینبرای ماهواره کمی سخت می شود و مسئولان به جای مقاومت در برابر این هیجان روزافزون، به فکر استفاده اقتصادی از شبکه های ماهواره ای جهان بوده اند و در نهایت قریب به یک و نیم دهه پیش اجازه استفاده از ماهواره به صورت محدود در این کشور صادر شده است.

چینی ها اکنون در ماهواره چند کانال ثابت نیز دارند که بیشتر به انتشار اخبار رسمی این کشور می پردازد اما آمار گوگل نشان می دهد این کشور هنوز پروپاقرص ترین مخاطبان سریال های زبان انگلیسی را در جهان دارد. حق استفاده محدود از ماهواره در چین بیشتر به خاطر کانال های پرنوگرافی است که مسئولان با تغییر سطح سیگنال ها از دریافت این شبکه ها در کشور خودداری می کنند.

اندونزی

اندونزی به خاطر سیستم قوی صدا و سیمایش، از روش رله کردن برای مقابله با پیامدهای تهاجمی ماهواره استفاده کرد. در این روش، گروه محققان مراکز خاص با بررسی دقیق کانال های ماهواره ای برنامه ساعات و کانال های قابل پخش ماهواره را به مراکز بالادستی خود اعلام کردند و در قدم بعدی، دولت با همکاری صدا و سیمای این کشور، چارت محتوایی برنامههای خروجی بیش از 400 کانال مختلف در این کشور را اعلام کرد.

بسیاری از این شبکه ها با هزینه قابل دریافت هستند و تنها برنامه های خبری، عامه المنفعه، اطلاع رسانی، گردشگری، تکنولوژی و آیینی قابل دسترسی برای عموم مردم هستند. اندونزی با این حساب یکی از بی رمق ترین مخاطبان ماهواره را دارد. بی بی سی، یک سال پیش در گزارشی اعلام کردکه در اندونزی، بیشترین مخاطبان ماهواره از طریق شبکه های اینترنتی، پای برنامه های مورد علاقه شان می نشینند. دولت اندونزی، سال پیش برای جذب مخاطبان ماهواره های خارجی به برنامه های تولید شده داخلی، شبکه های پربازدیدی را به فهرست شبکه های داخلی خود افزود.

مالزی

واقعیت موجود در مالزی کاملا با ایران فرق دارد. اگرچه که ایندو کشور به لحاظ اعتقادی بی شباهت به یکدیگر نیستند و حتی می شود گفت که مالزی در بسیاری از الگوهای کلان فرهنگی اش به نوعی تقلیدگر کشور ایران بوده است. مالزی در یک دوره تحول 20 ساله با جنگ زدن به تکنولوژی آنقدر به پیشرفت رسیده که لااقل در پنج سال گذشته هر کاربر خانگی اینترنت در این کشور اینترنت 224 مگابیت بر ثانیه را استفاده می کند، آن هم با حق آبونه ماهانه 1500 تومان. 

مسئولان مخابرات ایران و کاربران فعال اینترنت در کشور می دانند که رسیدن به این عدد برای ایرانی ها نه یک رویا یا آرزو بلکه لااقل در 30 سال آینده غیرقابل باور است. چنین ظرفیتی، دو دهه پیش مسئولان مالزی را به این فکر وادار کرد که برای دریافت کانال های ماهواره ای برنامه ای جدی و منظم طراحی کنند. نتیجه آن استفاده از کانال های کابلی به جای دریافت هوایی یا آنتنی شد. در این روش دولت اصلی ترین بار سانسور را به دوش می کشد؛ بسیاری از کانال ها به هیچ عنوان قابلیت دریافت ندارد و برخی دیگر از کانال ها فقط در ساعات محدودی از روز قابل استفاده هستند.