در جنوب شانگهای یک کارخانه‌ی بزرگ ساخت تجهیزات الکترونیکی وجود دارد که ساختمان آن فاقد هرگونه نورگیر یا پنجره است. در انتهای خط تولید، ۱۵ نفر کارگر دارند با نا امیدی به یک بازوی رباتیک کوچک نگاه می‌کنند. این بازوی رباتیک درست در جایی که محصولات این کارخانه، یعنی «تجهیزات شبکه» باید در جعبه‌ها بسته‌بندی شوند، بی حرکت مانده است.

سینمای کارگری، این تعریف گسترده ای است که البته کارشناسان بر سر جزییات آن اختلاف نظر دارند. در این پرونده هم روی گزارش ما نه پرداختن به تعریف است و نه برشمردن وجوه افتراق و اشتراک میان دیدگاه کارشناسان.

بی شک در سپهر سیاسی  "کارگران " جایگاه ویژه ای داشته اند و دارند و نزدیکترین پایگاه به کارگران را می توان با قطعیت "توده " نامید ،حزبی که در شهریور و مهر 1320 سر بر آورد با این هدف که توده ها ، کارگران ،دهقانان،تجار،صنعتگران و روشنفکران را متحد کند.

کاراکترهای "کارگر" در سینما برای خیلی از ما تجسم چهره ی کارگر است، مایی که شاید بی اعتنا به حضور آنها هیچ وقت مکث نکرده ایم، روی حضور آنهایی که زندگی را به دوش می کشند ،اما سینما فرصت مکث را داده است در یادداشت پیش رو کارگرهای سینمای ایران را مرور کرده ایم.