ابو منصور محمد بن احمد توسی شناخته‌شده به دقیقی (زاده ۳۲۰ - مرگ میان سال‌های ۳۵۶-۳۵۹ خورشیدی) شاعر بزرگ پارسی زبان بود. زادگاه وی بنا به روایات گوناگون، توس، بلخ، سمرقند و بخارا ذکر شده است.

کتاب پنجم مجموعه «تاریخ و ادبیات ایران» که مدتی است توسط دکتر محمد دهقانی منتشر می شود به تازگی به چاپ رسیده. چهار کتاب قبلی به ترتیب به زکریای رازی، رودکی، شاهنامه ابومنصوری و تاریخ بلعمی مربوط بودند و کتاب پنجم به «دقیقی» اختصاص یافته است.

شاهنامه پر از شخصیت است. پر از اسم های آشنا و ناآشنایی که هر کدام بخشی از داستان ها را جلو می برند و پای شما را به دنیاهای جدیدی بازمی کنند.

فردوسی استاد بی همتای شعر و خرد پارسی و بزرگترین حماسه سرای جهان است. اهمیت فردوسی در آن است چه با آفریدن اثر همیشه جاوید خود، نه تنها زبان ، بلكه كل فرهنگ و تاریخ و در یك سخن ، همه اسناد اصالت اقوام ایرانی را جاودانگی بخشید و خود نیز برآنچه كه میكرد و برعظمت آن ، آگاه بود و می دانست كه با زنده نگه داشتن زبان ویژه یك ملت ، در واقع آن ملت را زندگی و جاودانگی بخشیده است.

حکیم ابوالقاسم حسن پور علی توسی نامور به فردوسی (نزدیک به سال ۳۱۹ تا ۳۹۷ هجری خورشیدی) در دامنه توس خراسان دیده به جهان گشود و همانجا درگذشت و به خاک سپرده شد...