برخی از مقاصد سفر، شهرهای ساحلی، کوهستانی یا حتی کویری هستند. آب، گرد و خاک و صخره های سخت که احتمال سقوط هم در آنها زیاد است، اصولا قاتلان دوربین عکاسی هستند.
از زمانی که پاناسونیک نخستین دوربین بدون آینه کامپکت‌سیستم خود را در سپتامبر سال 2008 میلادی عرضه کرد، شایعات و گمانه‌زنی هایی در رابطه با ادامه این مسیر توسط کانن و نیکون بر سر زبان‌ها افتاد.
به سبب مشکلات تکنیکی، نخستین عکس‌های ثبت‌شده از اشیا و ساختمان‌ها بودند، در واقع بیش از ۱۵ سال از زمان شروع عکاسی باید می‌گذشت، تا نخستین بار آن هم به صورت تقریبا تصادفی، عکسی از یک انسان ثبت شود، حالا در نظر بگیرید که ثبت عکس از ماه چقدر بایستی چالش‌برانگیزتر بوده باشد.
گرچه پای دوربین عکاسی نزدیک به 3 سال پس از اختراع آن به ایران باز شد اما چندین دهه زمان برد تا عکسی رنگی در ایران گرفته شود و در این مدت عکاسان از روش رنگ کردن عکس پس از ظهور استفاده می کردند.
بسیاری از افراد به ویژه جوانان، هر چه قدر هم بخواهند بار کمی برای سفر بردارند، وسایل الکترونیک خود از هر نوعی که باشد را با خود همراه می کنند: لپ‌تاپ، آی‌پاد، دوربین عکاسی، موبایل، تبلت و ...
عکاس آمریکایی به نام دنیس مانارچی سازنده این دوربین غول آسا است. این دوربین که به سبک دوربین های کلاسیک ساخته شده واقعا کار کرده و عکس می گیرد.
چرا نمی‌توانیم دوربین خود را به هر سویی که در حال تماشای آن هستیم بگیریم و آن تصویر را ثبت کنیم؟ این سوال به ظاهر ساده‌ای است. در عین حال پاسخ به آن بسیار پیچیده بوده و برای پاسخگویی نه تنها نحوهٔ ثبت تصویر توسط دوربین بلکه نحوهٔ کارکرد چشم انسان را باید بررسی نمود.
