هرگاه بخواهیم فهرستی از نویسندگان بزرگ قرن بیستم جهان تهیه کنیم، نام ویرجینیا وولف به یقین در میان چند نفر اول این فهرست جا خواهد گرفت. ویرجینیا وولف همراه با جیمز جویس به رمان نویسی معنائی دورباره بخشید و آنرا از سطح واقعیات و عادیاتبه عمق هوشیاری وآگاهی هدایت کردند.
بسیاری از افراد تصور می کنند اگر با رفتار ناخوشایند و غیرقابل قبولی روبرو شوند، همواره باید سکوت کنند و هیچ نوع شکایت و انتقادی نکنند. انتقاد کردن نشانه بی احترامی به افراد نیست بلکه اگر بتوانید به صورت سازنده ای انتقاد کنید تاثیر خوبی روی افراد خواهید گذاشت.
این «منتقدِ درون» همیشه نقش ایرادگیر و عیب‌جوها را دارد. همیشه چیز دیگری غیر از آن می گوید که خودمان فکر می کنیم. همیشه همه چیز را طور دیگری می بینید. بعضی وقت ها آدم دوست دارد صدای این «منتقدِ درون» که زیادی نظر ممی دهد را خاموش کند. کاش کلیدی داشت تا در مواقع دلخواه آن را فشار دهیم و از شر صدایش راحت شویم.
