اگر نیاز به مدرک برای پیدا کردن کار باعث شده سر از پشت نیمکت های کلاس درس دربیاورید، الان وقتش است که در تصمیم تان تجدید نظر کنید.

روزها و هفته های اول همه چیز تازه و جدید است، با یک لبخند پهن 24 ساعت زل می زنید به ایکن بنفش وایبر و گوش می سپارید به دینگ دینگ صدای واتس آپ و آن قدر اینستاگرام عکس می بینید تا حجم اینترنت خانه را یک رزوه سر می کشید. اما کم کم همه چیز برایتان عادی می شود و ورودتان به تک تک گروه های موبایلی دور و نزدیک شروع می شود.

«چرا در پخت غذاهایت دقت نداری؟».«چرا از مادرم یا مادرت نمی پرسی که چه باید بکنی؟» .« دستپخت زن همکارم چنین و چنان است » این قبیل عبارات و برخوردها، فشار بر قسمت شکسته و آسیب پذیر اوست. در این حال این خانم، هر توانمندی دیگری هم داشته باشد، تحت الشعاع ضعفش قرار می گیرد.

مهم نیست که «من» ما برزگ باشد یا کوچک، وقتی پای گروه، قوم و نژاد در میان باشد، با کمی دقت در می یابیم که همه ما خود شیفته ایم. همه ما می دانیم خودشیفته ها چگونه افرادی هستند و چه ویژگی هایی دارند؛ مدت زیادی جلوی آینه می نیشینند، دروغ پرداز و پرحرف بوده و مدام از خودشان تعریف می کنند و از هر فرصت کوچکی برای خودنمایی استفاده می کنند.