فرزندم! بى نیازى را در دل و جانت قرار ده و چون محتاج شدى به مردم مگو كه درنزد آنان حقیر مى شوى، بلكه از فضل خداوند بخواه.
ضمنِ تدبّر در رفتار پیامبران (علیهم السلام) با مخالفان خود، در می‌یابیم؛ آن عزیزان، با توجّه به آیه ی شریفه ی (ادْعُ إِلی سَبیلِ رَبِّک بِالْحِکمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتی هِی أَحْسَن ...) از سه روشِ عمده ی حکمت، موعظه و جدال احسن در تبیینِ علمی و ذهنیِ معارفِ الهی بهره می‌گرفتند.
در آیات متعددی از قرآن با عنوان «شفا» یاد شده. آن سان که گاه قرآن شفا دهنده دل ها معرفی شده است: «قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَشِفَاء لِّمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّلْمُوْمِنِینَ : برای شما از جانب پروردگارتان موعظه ای آمد و شفایی برای آن بیماری كه در دل دارید و راهنمایی و رحمتی برای مۆمنان است.(یونس، 57)
