مرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده
رفته تا آنسوی این بیداد خانه
باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه.
نوبت روز گشایش را
در پی چاره بمانده.

چنان عاشقم، عاشق!
که خود را نمی‌بینم
ز آیینه می‌پرسم:
«کجا رفته سیمینم؟»
کجا رفته چشمانش؟

دل مرده، برون کشیم خرقه   ...   وز ماتم دل پلاس پوشیم

عراقی

پرویز حسینی علاوه بر نقد و ترجمه، مجموعه شعرهای «اندوه منتشر»، «با صدای باران مرا به یاد بیاور»، «آواز قو»، «من فقط گریه‌ها یادم مانده است»و... را در کارنامه ی ادبی خویش دارد. حسینی در «آواز بانوی شط و شرجی» به کارنامه ی سی تن از شاعران زن جنوب (خوزستان)پرداخته است. از جمله «شمسی پور محمدی،میترا سرانی اصل،افسانه نجومی،آذر کیانی،لیلی صابری نژاد،فروغ داودی،فاطمه مزبان پور، سریا داودی حموله، ماریا نقیب زاده ... » و تنی چند که حضوری غیرمستمر در شعر دارند و همچنین شاعرانی که از شعرگویی جامانده اند!

آنا می داند من خبرنگار نیستم و فقط آمده ام او را ببینم ، آمده ام دور از هیاهو ها ، درد و دل کنیم و دنبال حسین پناهی واقعی در سطرهای خاطرات بگردیم. 

من‌ از نوشتن‌ مي‌ترسم‌. با ترس‌ به‌ زيبايي‌ و هنر نزديك‌ مي‌شوم‌. 

.....من مسلمانم.

قبله ام يک گل سرخ.

جانمازم چشمه، مهرم نور.

دشت سجاده من.

صوفی بیا که آینه صافیست جام را

صوفی بیا که آینه صافیست جام را                      تا بنگری صفای می لعل فام را

راز درون پرده ز رندان مست پرس                        کاین حال نیست زاهد عالی مقام را

عنقا شکار کس نشود دام بازچین                       کان جا همیشه باد به دست است دام را

در بزم دور یک دو قدح درکش و برو                      یعنی طمع مدار وصال دوام را

ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش              پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را

در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند                 آدم بهشت روضه دارالسلام را

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است                ای خواجه بازبین به ترحم غلام را

حافظ مرید جام می است ای صبا برو                   وز بنده بندگی برسان شیخ جام را