سیاهچاله ها تنها اشیای موجود در دنیای ما هستند که می‌توانند با نیروی جاذبه‌ی خالص، نور را به درون خود جذب کنند. دانشمندان معتقدند این سیاه‌چاله‌ها زمانی به وجود می‌آیند که بقایای یک ستاره‌ی بزرگ به یکدیگر برخورد کرده و آنقدر چگالی بالا پیدا کنند که بافت فضا-زمان را در برگیرند.
ستاره‌شناسان آمریکایی توانسته‌اند مچ یک سیاه چاله را در حال از هم دریدن یک ستاره در فاصله 290 میلیون سال نوری بگیرند.
استیون هاوکینگ، دانشمند مشهور انگلیسی ادعا کرده که معمای بزرگ «پارادوکس اطلاعات» در سیاه‌چاله‌ها را حل کرده است. پارادوکس اطلاعات در سیاه‌چاله‌ها، به تناقض در پیش‌بینی «نظریه‌ی نسبیت عام» و «نظریه‌ی کوانتم» درباره‌ی نابودی یا بقای اطلاعات در سیاه‌چاله‌ها مربوط میشود.
این فرآیند 5/3 میلیارد سال دیگر آغاز میشود؛ وقتی که هلیم در هسته خورشید شروع به همجوشی و تولید کربن میکند و خورشید شروع به انبساط میکند.
انیشتین در سال 1915 در نظریه نسبیت عام خود از سیاه‌چاله‌ها سخن گفت. این پدیده مرموز طبیعی کماکان در کانون توجه فیزیکدانان و اخترشناسان است.در کلامی ساده، سیاهچاله چیزی است که از متلاشی شدن یک ستاره بزرگ باقی می‌ماند.
