«نذر» در اصطلاح فقهى؛ یعنی این‌كه انسان ملتزم شود كار خیرى را براى خدا به‌جا آورد، یا كارى را كه ترک آن بهتر است، براى خدا ترک نماید. یکی از شرایط درستی نذر این است: كارى را كه انسان نذر می‌كند، باید توانایی انجام آن براى شخص نذر کننده ممكن و از نظر شرع مقدس اسلام نیز مطلوب باشد؛ مانند انجام واجب و مستحب یا ترک حرام و مكروه و یا انجام كار مباحى كه از جهتى بهتر باشد و نذر كننده نیز به قصد همان جهت نذر كند.
در نذر باید صیغه خوانده شود، و لازم نیست آن را به عربی بخواند، پس اگر بگوید چنانچه مریض من خوب شود برای خدا بر من است که ده تومان به فقیر بدهم، نذر او صحیح است
موضوعات داغ
