هوا حدودا از ۷۸ درصد نیتروژن و ۲۱ درصد اکسیژن، در کنار مقادیر اندکی از آرگون، دی‌اکسید کربن، بخار آب و چند عنصر دیگر تشکیل شده است. زمانی‌که ما نفس می‌کشیم، حجم مشخصی از هوا وارد شش‌های ما می‌شود. اما این طور نیست که از میان این گازها، تنها اکسیژن توسط شش‌ها جذب شود و گازهای دیگر به صورت دست‌نخورده، طی بازدم از شش‌های ما خارج شوند.
دیواره شش‌ها با لایه نازکی از رطوبت پوشانده شده است، که باعث می‌شود مولکول‌های گاز در آن حل شده و از طریق دیواره‌های مویرگی درون پلاسمای خون پخش شوند. اگرچه حل‌پذیری نیتروژن حدودا سه برابر کمتر از اکسیژن است، اما میزان آن در هوا بیش از ۳٫۵ برابر اکسیژن است. بنابراین میزان نهایی نیتروژنی که وارد پلاسما می‌شود، تقریبا با اکسیژن برابر خواهد بود. اما غلظت نیتروژن و آرگون در خون انسان در حالت تعادل قرار دارد؛ و به همان میزان اتم‌هایی که در پلاسما حل می‌شود، به همان مقدار نیز آزاد می‌شود و در نتیجه معمولا مصرف خالص این گازها برابر صفر است.
اما غلظت اکسیژن محلول در خون با روش مشابهی به تعادل نمی‌رسد، زیرا این گاز به طور مداوم از حالت محلول خارج می‌شود و با مولکول‌های هموگلوبین گلبول‌های قرمز ترکیب می‌شود تا اکسی‌هموگلوبین را شکل دهد. از آنجایی‌که این ترکیب برای تولید انرژی در سلول‌های بدن مصرف می‌شود، ناگهان از خون حذف می‌شود. به همین دلیل، غلظت اکسیژن در مویرگ‌های مجاور شش‌ها همواره کمتر از غلظت این گاز در هوایی است که ما تنفس می‌کنیم. این امر باعث می‌شود در هر دم، اکسیژن تازه جذب شش‌ها شده و در خون پخش شود.
